Volkslieder
Auszug aus der Sammlung "Alte bekannte Lieder in Ravensberger Mundart" von
Heinrich Stolte
herausgegeben von Olaf Bordasch
1. Olle Füögel send wir huir
- Olle Füögel send wir huir,
olle Füögel olle.
Wat oen Singen, Jubiloeren,
Puipen, Titskern, Tireloeren!
Moedagg well niu inmarschoeren,
kümmt met Sang un Schalle.
- Wat soe olle lustig send,
f<l>ink un tengern floeget!
Kuckuck, Dreoßel, Fink un Sproen
un doe ganße Fuogelwelt
wünsket dui oen glükelk Jor
liuder Hoel un Siagen.
|
- Wat soe us ansoegget niu
nieme wui teo Hadden:
Wui witt auk fergnoöget suin
singen, springen, lachen.
<Olle Füögel send wir huir,
olle Füögel olle.>
|
2. Füögel singet, Bleomen bloögget
- Füögel singet, Bleomen bloögget
groön est oll wir Wauld un Faild.
Niu lodt us gon un wannern
fan dem oenen Eort teom annern
in doe wuide groöne Welt!
- Os im Kuarwe sitt doe Fuogel,
just sau saide wui tohius.
Updon send niu olle Duüren
hen est Winter, Frost un Treor,
un wui floeget niu wir iut.
|
- Froöde liewet up ollen Wiagen
in us, met us, ollerwiagen
Froöde woegget iut der Lucht hiar,
iut den Bleomen iarem Dufte,
klingt im Nachtigallensang.
- Up niu, lodt us gon un wannern
duür den nuiggen Sunnenschuin,
duür doe hellen Aun un Failer
duür doe dunkelgroönen Wailer
in doe nuigge Welt herin!
|
3. Doe Moedagg est kuomen
- Doe Moedagg est kuomen,
doe Baime slot wir iut,
Niu bluiwe, doe Lust hät
met Suargen tohius!
Os doe Wolken dor wannert
am hiemlisken Telt,
sau stoet auk mui doe Sinn
in doe wuide, wuide Welt.
- Frisk up niu, frisk up niu
im hellen Sunnenschuin,
dor iawer doe Biarge
un duür dat doepe Suik!
Doe Wellen, doe klinget,
doe Baime ruüsket oll;
muin Hadde os ne Lerche
dat stimmt in met Schall.
|
- O Wannern, o Wannern
diu friske Burskenlust!
do woegget doe Om us
sau friske in doe Bost.
Do singet un jiuchet
dat Hadde hiemelan;
wat bis diu doch sau schoön,
o diu wuide, wuide Welt!
|
4. Kuckuck, Kuckuck röppt iut dem Wauld
- Kuckuck, Kuckuck röppt iut dem Wauld;
lodet us singen, danßen un springen!
Froöjor, Froöjor werd et niu wir.
- Kuckuck, Kuckuck lött nich suin Reobm.
Kuomt in doe Failer, Wiske un Wailer,
Froöjor, Froöjor stelle dui in!
|
- Kuckuck, Kuckuck wacker os Held.
Wat diu häs sungen, est dui gelungen!
Winter, Winter lött us dat Faild.
|
5. Do kaimen groöne Füögelken
- Do kaimen groöne Füögelken
ens fluagen fan dem Hiemel
un sedden sik im Sunnenschuin
in froödigem Gewiemel
up olle Oöst am Baume
un saiden do sau faste
os wenn soe dor anwuoßen wörn.
- Soe schiukeln inner warmen Luft
up iaren dünnen Twoögern,
soe aiden Lecht un drünken Döww,
un wollen auk nich swuigen,
soe süngen luise, luise
up iare stille Wuise
fan Sunnenschuin un Hiemelblo.
- Wenn Riagenwiar up Wolken satt,
dann wören soe fersrocken;
soe woören fan dem Riagen natt
un woören auk wir druüge;
doe Druppen fellen faste
fan iaren groönen Fiaren,
dat ümmer groöner woören doe.
|
- Do kamm bui Dage hoeden Strol,
feng an iar Klaid teo sengen;
bui Nachte kamm doe Frost oenmol,
loet Ruip doriawer toen.
Doe Füögelken, doe früösen,
iar Wialmeot was ferluaren,
iar Groön weor bunt un gial.
- Do kamm oen starken Mann teom Baum
un feng an teo schüdden,
fan buawen bet no unnerhen
met Schiuren an teo rüdden.
Doe Füögelken, doe treoren
un flüögen iutoenanner,
wohen soe fluügen, woet ik kium.
|
6. Go iut, muin Hadde, soöke Froöd
- Go iut, muin Hadde, soöke Froöd
in düöser loewen Sommertuit
an üawer ruiken Gawen:
suü an doe Görkens, wecke Pracht!
un suü, wo soe for dui un mui
sik wacker smücket häwwet,
sik wacker smücket häwwet.
- Doe Bäime häwwet schaddig Lauf,
dat Erdruik decket suinen Stoff
met oenem groönen Klaide;
suü Tulpen, Reosen, Liljen an,
doe toet sik no fiel fuiner an
os Salomo in Suide:|:
- Doe Lerchen singet inner Lucht,
doe Diuwen floeget iuder Kluft
un kuomet in doe Wailer;
un iuse loewe Nachtigall
lött hairen iaren soöden Schall
in Hüögeln, Suik un Büsken.:|:
- Doe Henne goet met Küken iut,
doe Stuark flöggt un besöcht suin Hius,
dat Swälwken feort doe Jungen;
doe slanke Hirsk, dat flinke Roe
kuomt luise iut dem stillen Wauld
int doepe Gräss teo springen.:|:
|
- Doe Bieksken gluit iawern Sand
un molet sik un iaren Rand
met Schaden fan den Büsken;
doe groönen Wisken dicht dobui
schuint witt un raut un gial un blo
fan diusend lütken Bleomen.:|:
- Dat lütke fluidge Immeken
flüggt hen un hiar, söcht huir un dor
doe soöden Hanigfätte;
doe swacke Wuinstock tuüt met Kraft
fan Dagg teo Dagg den soöden Saft
in suinem dünnen Ruise:|:
- Doe Woeden wässet met Gewalt
doriawer jiuchet Jung un Ault
un luawet doe graude Geothoet
fan dem<,> doe us sau ruikelk launt,
doe met sau fielem Geot begawet
den Minsken iar Gemoöde.
- Ik sümst<,> ik kann un will nich riun
dem grauden Gott suin graude Deon<;>
weckt up mi olle Sinnen;
ik singe met, wenn olles singt
un lode, wat dem Haichsten klingt
iut muinem Hadden rinnen.
|
7. Ik geng im Waule
- Ik geng im Waule
sau for mui hen
un niks teo soöken,
dat was muin Sinn.
- Im Schadden sog ik
oen Bloömken ston,
os Sterne lüchten,
os Oögelken.
- Ik woll et briaken,
do sia et fuin:
Sall ik teom Wielken
oll bruaken suin?
|
- Ik greoft met ollen
den Woddeln iut
nom Goren
dreog ik´t
ant hübske Hius.
- Ik pua et sieker
an stillen Eort;
niu wässt et wuider
un blögget wir.
|
8. Sog oen Jung oen Roösken ston
- Sog oen Jung oen Roösken ston,
Roösken upper Hoee;
was sau jung un muargenfrisk,
loep hoe hen, wollt naiger soen,
sog´t met fielen Froöden.
Roösken, Roösken, Roösken raut,
Roösken upper Hoee.
- Junge sia: ik briake dui,
Roösken upper Hoee.
Roösken sia: ik stiake dui,
dat diu oewig denks an mui,
un ik will´t nich luien.
Roösken, Roösken, Roösken raut
Roösken upper Hoee.
|
- Un doe wille Junge breok
´t Roösken upper Hoee.
Roösken wuir sik un stack,
holp em doch ninn Woe un Acht,
moss et doch no luien.
Roösken, Roösken, Roösken raut
Roösken upper Hoee.
|
9. Met dem Puil, dem Buagen
- Met dem Puil<,> dem Buagen
iawer Biarg un Suik
kümmt doe Jiager tuagen,
wenn et Muargen werd.
La la la, la la la, la la la la;
la la la la la la la:|:
- Buawen in den Wolken
tuüt doe Adler stols;
unner in den Biargen
goet doe Jiager fruigg
La la la, la la la, la la la la;
la la la la la la la.:|:
|
- Em, em hairt olles,
wat suin Puil no dreppt;
doran hät hoe Froöde,
wat do krüppt un flüggt.
La la la, la la la, la la la la;
la la la la la la la.:|:
|
10. Ik go duür oenen grässgroönen Wauld
- Ik go duür oenen grässgroönen Wauld
un haire doe Füögelken singen.
Soe singet sau jung, soe singet sau ault
doe lütken Füögelken in dem Wauld,
doe hair ik sau gerne moll singen.
- O singe, singe doch Nachtigall!
Wer woll duin Singen nich hairen?
Dat klinget sau loef, wenn´t wuithen auk schallt;
dann lustert doe Bleomen, doe Füögelken oll
un witt no der Nachtigall hairen.
|
- Niu mott ik wannern biargup, biargaf;
doe Nachtigall singt inner Ferne.
Mui werd et sau woll, sau lichte am Stock
un wenn ik auk stuige herup, heraf.
Doe Nachtigall singt inner Ferne.
|
11. Wem Gott moll well wat Rechtes günnen
- Wem Gott moll well wat Rechtes günnen;
den schickt hoe inne wuide Welt,
dem well hoe suine Wunner wuisen
in Biarg un Suik un Wauld un Faild.
- Doe Bieksken fan den Biargen springet,
doe Lerchen jiucht for liuder Lust.
Sall ik niu nich met ienen singen
iut fuller Kial un frisker Bost?
|
- Den loewen Gott lod ik blaut walten,
doe Lerchen, Bieksken, Wauld un Faild
un Ern un Hiemel well erhaulen,
hät auk muin Sak upt best bestellt.
|
12. One Sang un one Klang
- One Sang un one Klang
wat wör iuse Liewen?
Froöden iuse Liewenlang
müöt us düöse giewen.
Soegg, wat stiarket iusen Gang
up der Pilgerroese?
Blaut no Loeder un Gesang
echt no duütsker Wuise.
- Wenn doe geoe Meot jiu failt,
well jiu niks recht glücken,
briuke jui män blaut oen Loed
frisk un froödig singen.
Sieker kert, wat jui fermisst,
baul int Hadde truügge.
Wat doe Döwwe Griasern est,
send der Soele Loeder.
|
- Lerchen hauge inner Lucht,
Nachtigallen in Lüften,
Swalwen iut der Muurenkluft
Wachteln in den Failern,
olle lodet frisk un freo
iare Loeder klingen;
drümme lodt us ümmerteo
bet ant Enne singen.
|
13. Niu adoe, diu muin loef Hoematland
- Niu adoe, diu muin loef Hoematland,
loef Hoematland adoe!
Et goet niu wuit int früömde Land,
loef Hoematland adoe!
Un sau sing ik denn met frisken Meot,
os wui singet, wenn wui wannern deot,
loef Hoematland adoe!
- Wat diu lachs met duinem Hiemelblo,
loef Hoematland adoe!
Wat diu gruüßes mui met Failergroön,
loef Hoematland adoe!
Gott woet no dui stoet ganß muin Sinn,
doch niu teor Früömde tuüt´t mui hen,
loef Hoematland adoe!
|
- Giffs mui ´t Geloet, diu loewe Fluss,
loef Hoematland adoe!
bis treorig, dat ik wannern mott,
loef Hoematland adoe!
Fam Stoen im Moss, fam Suik im Waul,
do gruüß ik dui teom lesten Mol,
loef Hoematland adoe!
|
14. Stimmt an met hellem haugen Klang
- Stimmt an met hellem haugen Klang
dat beste fan den Loedern,
fam Fadderlanne den Gesang;
doe Wauld sall dofan schallen!
- Den aulen Barden iaren Land,
dem Lanne fan Getrüwwen,
dui, fruigge duütske Fadderland,
dui wuigg wui us fan nuiggem.
- Wui wuigget us der aulen Ort,
der Afwuir fan den Hüdden;
hault faste duütsk Fergnoögetsuin
un aule duütske Sidden.
|
- Doe Barden, doe süöt Loeft un Wuin
un moer no Diugend luawen;
soe süöt getrüwwe Männer suin
in Wiarken un in Wuisen.
- Iar Kraftgesang sall hiemelan
met hellem Schalle stuigen
un joeder rechte duütske Mann
sall Fründ un Leroer hoeden.
|
15. Ik häwwe mui hengiewen
- Ik häwwe mui hengiewen
met Hadde un met Hand,
dui Land full Loeft un Liewen,
muin duütske Fadderland.:|:
- Muin Hadde, dat gehairet,
getrüwwe ganß dui an,
dui Land fan Fruigg un Frommen,
diu herlik Hermannsland.:|:
- Will haulen un will laiwen
an Gott getraust un fruigg!
dem Fadderland getrüwwe
wi´k oewig faste ston.:|:
|
- Och Gott, giff mui Kräfte
iut junge Haddensbleot
teo frisken, froödgen Liewen,
teo fruiggem, frommen Meot!:|:
- Lott Kraft mui doch wassen
in Hadde un in Hand,
teo Liewen un teo stiarwen
for´t hoelge Fadderland.:|:
|
16. Fruihoet, doe ik moene
- Fruihoet, doe ik moene,
doe muin Hadde füllt,
kumm met duinem Schuine,
soöde Engelbeld!
Wullt diu dui nich wuisen
der bedrängten Welt?
Wullt diu blaut regoeren
dor am Sternentelt?
- Auk bui groönen Baimen
in dem luftgen Wauld
unner Bleomendraimen
hölls diu dui gern up.
Och, dat est oen Liewen,
wenn et singt un klingt,
wenn duin stille Wiewen
wonnig duür us dringt!
- Wo fan Gott ne Flamme
sik int Hadde senkt,
dat am aulen Stamme
no getrüwwe hängt,
wo sik Männer fuint,
doe for Er un Recht
faste sik ferbuint,
wuont oen fruigg Geslecht.
|
- For doe haugen Kiarken,
for dat stille Graff,
for doe Loewen fallen,
wenn doe Fruihoet röppt,
dat est echte Gloöggen,
frisk un reosenraut;
Helden... bloögget
schoöner up im Daud.
- Lott doch up us kuomen
Gott suin Loeft un Lust,
lott doch gern dui sinken
in doe duütske Bost!
Fruihoet, herlik Wiesen;
gloönig, kuün un fuin,
häs jo langst iutwälet
dui doe duütske Ort.
|
17. Muargenraut! Muargenraut!
- Muargenraut! Muargenraut!
lüchtes mui teo freoem Daud?
Baule wert Trompoeden blosen,
dann mott ik muin Liewen loden,
ik un mianjer Kamerod!
- Kium bedacht, kium bedacht,
werd der Lust oen Enne makt!
Gistern no sau stols teo Piare,
duür doe Bost fandage schuaden,
muargen in dat kaule Graff.
|
- Och, wo baule, och wo baule
est oll hen doe Prachtgestalt!
Prols diu oll met duinen Wangen,
doe os Mialk un Purpur pranget,
och doe Reosen welket oll.
- Drümme still, drümme still
sen´k tofria, wenn Gott et well,
un niu will ik wacker ruien
un sall ik den Daud dann luien
sterft oen brawen Riddersmann.
|
18. Ik hadd nen Kameroden
- Ik hadd nen Kameroden,
nen biddern finns diu nich;
doe Trummel sleog teom Struide,
hoe geng mui anner Suide
im gluiken Sritt un Tritt.:|:
- Ne Kuogel kamm anfluagen,
güllt mui or güllt et dui?
En hät et oll wegrieden;
hoe liggt mui for den Foöden,
os wör´t oen Stück fan mui.:|:
|
- Well mui doe Hand no giewen,
just os ik sen an´t Lan.
Kann dui doe Hand nich giewen,
bluif diu im oewgen Liewen,
muin geoe Kamerod!
|
19. Doe aule Barbarossa
- Doe aule Barbarossa,
doe Kaiser Fruidrich
sitt unner im dem Slosse
un slöppt do suine Tuit.
- Hoe est domols nich stuorwen,
hoe liewet ümmer no
un hät im Slosse stille
teom Slopen sik henseddt.
- Hoe hät fam Ruike nuamen
doe aule Herlikkoet,
werd owwer wuirkuomen
met iar teo suiner Tuit.
|
- Hoe nickt just os im Draume,
makt half dat Auge up
un dann no langem Slope
hoe oenen Knappen winkt.
- Hoe seggt dann teo dem Knappen:
Go for dat Sloss, diu Twerg,
un suü, of no doe Rawen,
do floeget ümmen Biarg!
- Un wenn doe aulen Rawen
no floeget ümmer dor,
dann mott ik auk wir slopen
no oenmol hunnert Jor.
|
20. Duütskland, Duütskland iawer olles
- Duütskland, Duütskland iawer olles,
iawer olles inner Welt,
wenn´t teo Wuirstand un Afwuir
os oen Folk tohaupehöllt,
fanner Maas bet anne Memel,
fanner Etsch bet annen Belt:
Duütskland, Duütskland iawer olles,
iawer olles inner Welt.
- Duütske Fruwwen, doe getrüwwen,
duütsker Wuin un duütsker Sang,
doe süöt inner Welt behaulen
iaren aulen geoen Klang,
us teo eddlem Wiark upmuntern
iuse ganße Liewenlang.
duütske Fruwwen, doe getrüwwen
duütsker Wuin un duütsker Sang.
|
- Oenigkoet un Recht un Fruihoet
for dat duütske Fadderland!
Dono lod´t us olle striewen
broöergluik met Hadd un Hand.
Oenigkoet un Recht un Fruihoet
giewet dem Glücke fasten Grund.
Bloögg im Glanß fan duinem Glücke,
bloögge duütskes Fadderland!
|
21. Goldne Owendsunne
- Goldne Owendsunne,
wat bis diu sau schoön!
ik kann one Wunnern
duinen Glanß nich soen.
- Owendklocken singet
fan dem haugen Dack
met gewaltgem Swingen
dui den Afschoed no.
- Un doe Hänne faulet
teom Gebett sik oll;
doe Gebedde dringet
met dem Klockenschall.
|
- Soet, soe goet niu unner,
lött us inne Nacht;
doch wui send in Fruiden,
doe im Hiemel wakt!
- Diu, o Gott, doös Wunner
iut dem Hiemelstelt,
diu goes nich sau unner
os doe Sunne doöt.
|
22. Owend wellt wir weren
- Owend wellt wir weren:
dunkel Wauld un Faild,
Fruiden upper Eren,
Stille inner Welt.
- Blaut doe Bieke flütt no
in den Biargen dor,
jeo, soe gütt un briuset
ümmer, ümmer teo.
|
- Un ninn Owend bringet
Fruiden iar un Riu;
ninne Klocke singet
iar oen Omdloed teo.
- Sau in duinem Striewen
bis, muin Hadde, diu,
Gott blaut kann dui giewen
wore Owendriu.
|
23. Doe Mone est oll upgon
- Doe Mone est oll upgon,
doe lütken Stere blinket
am Hiemel hell un klor;
doe Ern est swatt un duüster
un iut den Wisken stuiget
doe widden Niewel wunnerbor.
- Wat est doe Welt niu stille
os woör´t ne lütke Hülle,
wo Kinner draimt un slopt,
os woör doe Tuit oll kuomen
un us doe Naut afnuamen,
doe us dat Liewen makt swor.
- Jui soet doe Mone stoen
os woör soe half upgoen
un est doch rund un ganß.
Sau gifft dat mianje Saken,
wo wui niks küönt iutmaken,
wuil iuse Augen dat nich soet.
|
- Wui stolten Minskenkinner
send liuder arme Sünner
un küönt un wiedt nich fiel;
wui moent, wui hedden´t fiunen
un wören nich mer biunen
an aule Rötsel inner Welt.
- Gott, lott duin Hoel us fuinen
an dui allain us buinen
un nich an doöse Welt;
mak us tofria fan Hadden,
dat wui os Kinner weret,
doe fromm un glükelk send for dui!
- Tolest in iusen Liewen
woss diu us gnaidig giewen
os Owend sachten Daud.
Un häs diu us upnuamen
lott us in Hiemel kuomen,
diu iuse Her un iuse Gott.
|
24. Upwakt van soödem Slummer
- Upwakt van soödem Slummer
un stiarkt duür faste Riu,
jiucht Fadder, fruigg fan Kummer,
jiucht iuse Hadd dui teo.
- Diu bis dat, doe den Moöen
un Swacken Kraft wir gifft.
Diu sias: Niu slopt un Fruiden,
wakt up wir frisk un stark!
- Diu stroögges Lust un Siagen
up olles, wat wui soet.
Niu mott sik olls bewoeggen
un olls wir frisk upston.
|
- O Gott, wat glänßt im Döwwe
sau frisk doe Muargentuit!
Doe Welt, sau wuit ik kuike,
wuist duine Geothoet up.
- O lodet us en luawen,
den Hern dat Liewen lang!
jeo, iuse ganße Liewen
sui liuder Loffgesang.
|
25. Wui ploöget un wui stroögget
- Wui ploöget un wui stroögget
dat Sotkaurn up dat Land;
dat Wassen un dat Duiggen
hät Gott in suiner Hand.
Doe Hiemel doöt ganß luise
sik iawer us dann up
un drüpet, wenn wui tohiuse
no Wass un Duiggen drup.
Olle geoe Gawe kümmt hiar fan Gott, dem Hern,
dorümme danket, danket em un huapt up em!
- Gott gifft us Döww un Riagen;
lött Sunn un Mone schuin´n
un wickelt suinen Siagen
ganß fuin un sachte drin.
Hoe bringt en dann behenne
in iuse Faild un Braut;
et goet duür iuse Hänne,
kümmt owwer hiar fan Gott.
Olle geoe Gawe kümmt hiar fan Gott, dem Hern;
dorümme danket, danket em un huapet up em!
|
- Wat wuit est un wat ferne
fan Gott kümmt olles hiar,
doe Strauhalm un doe Sterne,
dat Sandkairn un doe Soe;
fan em send Bliar un Lüfte,
dat Kaurn un dat Obst,
dat warme Wiar im Sommer,
im Winter Snoe un Frost.
Olle geoe Gawen kummt hiar fan Gott, dem Hern;
dorümme danket, danket em un huapt up em.
- Doe Sunne lött hoe upgon,
der Mone gifft hoe Ban,
den Wuind, den lött hoe woeggen,
doe Wolken doöt hoe up.
Hoe schenkt us fiele Froöden
un makt us frisk un raut;
un iusen Kinnern Braut
Olle geoe Gawen kummt hiar fan Gott, dem Hern;
dorümme danket, danket em un huapt up em!
|
26. Niu luawet den Hern, jui Aulen un jui Jungen!
- Niu luawet den Hern, jui Aulen un jui Jungen!
Hoe hairet gern oen Loed teo suiner Ern.
Niu luawet den Hern, niu luawet den Hern!
- Do schalle heriut teo suinem Hoeligdumme
iut iusem Chor oen Loed teo suiner Ern.
Niu luawet den Hern, niu luawet den Hern!
- Fan Luawe full lott iuse Hadde singen!
Dat Loffloed sall teo suinem Threone dringen.
Niu luawet den Hern, niu luawet den Hern!
|
- Wui stammert huir, doch hairs diu iuse Lallen
teom Luawe dui met Fadderwollgefallen.
Dui jiuche wui, dui jiuche wui.
- Ens kümmt doe Tuit, wo wui up diusend Wuisen,
o Sialigkoet, dui iusen Fadder ert
fan Oewigkoet teo Oewigkoet.
|
27. Sui ümmer erlik un getrüwwe
- Sui ümmer erlik un getrüwwe
bet an duin stille Graff
un wuike ninnen Finger broet
fan geoen Wiagen af!
- Dann werd diu os up groönen Aun
duürt Pilgerliewen gon,
dann kanns diu one Furcht un Graun
dem Daud int Auge soen.
- Dann wert doe Siekel un doe Pleog
in duiner Hand sau licht,
dann singes diu buim Waderkrug
os wör et liuder Wuin.
- Dem Baisewicht werd olles swor,
hoe deoe, wat hoe deo;
doe Dagg günnt em nich Froöde mer,
doe Macht auk nich mer Riu.
|
- Dat warme Froöjor lacht em nich,
em lacht ninn Kaurenfaild;
met Lüögen un Bedroegen well
hoe wuider niks os Geld.
- Doe Wuind im Hain, dat Lauf am Baum
makt em oll Angst un Swack;
sau goet hoe duür dat Liewen hen,
finnt kium im Grawe Riu.
- Drüm sui getrüwwe ümmerteo,
bet an dat stille Graff
un wuike ninnen Finger broet
fan geoen Wiagen af!
|
28. Woes diu, wofiel Sterne stoet
- Woes diu, wofiel Sterne stoet
an dem bloen Hiemelstelt?
Woes diu, wofiel Wolken goet
wuithen iawer olle Welt?
Gott doe Her, doe hät soe tellt,
dat em auk nich oenet failet
an der ganßen grauden Tall.
- Woes diu, wofiel Muiden spielet
inner hoeden Sunnengleot?
wofiel Fiske sik auk kuület
inner hellen Waderfleot?
Gott doe Her roep soe met Namen,
dat soe niu fergnoöget send.
|
- Woes diu, wofiel Kinner freo
stot iut iaren Bedden up,
dat soe one Suarg un Moögge
froödig send den ganßen Dagg?
Gott im Hiemel hät an ollen
suine Lust un suin Gefallen,
kennt auk dui un hät dui loef.
|
29. Iut dem Hiemel buawen
- Iut dem Hiemel buawen,
wo doe Engel send,
suüt doch Gott getrüwwe
raf up joedet Kuind;
- hairt suine Bidde
gern bui Dagg un Nacht,
nimmt´t bui joedem Tredde
wunnerbor in Acht;
|
- gifft met Fadderhännen
em olldage Braut,
helpt an ollen Ennen
em iut Angst un Naut.
- Soegget ollen Kinnern,
dat oen Fadder est,
dem soe sau gefallet,
doe soe nich fergitt.
|
30. Olle Jore wuier
- Olle Jore wuier
kümmt dat Christuskuind
up doe Ern nuir
wo wui Minsken send.
- Kert met suinem Siagen
in in joedet Hius;
goet up ollen Wiagen
met us in un iut.
|
- Est mui anner Suite
still un unbekannt,
dat getrüwwe et loee
mui an suiner Hand.
|
31. O Dannenbaum, o Dannenbaum!
- O Dannenbaum, o Dannenbaum!
Wat est duin Blatt getrüwwe!
Diu groöns nich blaut, wenn´t Sommer est,
im Winter auk no, wenn et früsst.
O Dannenbaum, o Dannenbaum!
Wat est duin Blatt getrüwwe!
- O Dannenbaum, o Dannenbaum!
Diu kanns mui woll gefallen.
Wo faken hät teo Wuinachten
oen Baum fan dui mui Froöde makt!
O Dannenbaum, o Dannenbaum!
Diu kanns mui woll gefallen.
|
- O Dannenbaum, o Dannenbaum!
Duin Klaid well mui wat leren.
Dat Huapen un Bestännigsuin
gifft Traust un Kraft teo joeder Tuit.
O Dannenbaum, o Dannenbaum!
Duin Klaid well mui wat leren.
|
32. Do est ne Reose wuoßen
- Do est ne Reose wuoßen,
iut oenen fuinem Stamm;
os dat doe Aulen sungen
fan David suinem Stamm.
Doe hät oen Bloömken brocht,
just midden innen Winter
un midden inner Nacht.
|
- Dat Bloömken, dat ik moene,
fan dem Jesajas seggt,
dat hät us brocht allaine
Marui, doe fromme Magd.
No Gott suin oewgen Rot,
hät soe oen Kuind gebuaren,
just midden inner Nacht.
|
33. Stille Nacht, hoelige Nacht!
- Stille Nacht, hoelige Nacht!
Olles slöppt, oensam wakt
blaut getrüwwe dat hoelige Par.
Jesus Kuindken in lockigem Hor
slop in hiemlisker Riu,
slop in hiemlisker Riu!
- Stille Nacht, hoelige Nacht!
Hoeern erst seggt un brocht
duür den Engelken iaren Gesang
liue dat sau fan wuidem un no:
Christ, doe Redder est do!
Christ, doe Redder est do!
|
- Stille Nacht, hoelige Nacht!
Gott suin Suone, o wo lacht
Loefte iut duinem guatliken Munn,
wuil us sloet doe reddende Stunn.
Christ in duiner Gebuort,
Christ in duiner Gebuort.
|
34. Jui Kinnerken kuomet
- Jui Kinnerken kuomet,
o kuomet doch oll,
teo Kriwwen hiar kuomet
im Bethlehems Stall,
un soet, wat in düöser
haughoeligen Nacht
doe Fadder im Hiemel
for Froöden us makt.
- O soet inner Kriwwen
im dunkelen Stall,
soet huir bui dem Lechte
in glänßendem Strol
in roenliken Winneln
dat hiemliske Kuind
fiel fuiner un holder
os Engel et send.
- Do liggt et, jui Kinner,
up Haigg un up Strau,
Maria un Josef
betrachtet et still,
andächtige Hoer biat
up Knoeen dofor
un buawen am Hiemel
singt Engel im Chor.
|
- O baigt os doe Hoeer
in Andacht doe Knoe
un fault doe Hänne un danket os soe;
stimmt froödig, jui Kinner,
wer woll sik nich froöwwen?
stimmt froödig in Jiuchen
un Singen met in.
- O biat doch: Diu loewes,
diu göttlikes Kuind,
wat moss diu olls luien
for iuse fiel Sünd!
Och huir inner Kriwwen
oll Armeot un Naut,
am Kruüße dor auk no
den bidderen Daud.
- Sau nimm iuse Hadden
teom Offer denn hen,
wui giewet soe gerne
met froöliken Sinn.
Och make soe hoelig
un sialig os duint
un mak soe up oewig
met duinem in oent.
|
35. O diu froölike, o diu sialige
- O diu froölike, o diu sialige
gnadenbringende Wuinachtstuit!
Welt geng ferluaren,
Christ est gebuaren;
fröwwe, fröwwe dui, o Christenhoet.
-
O diu froölike, o diu sialige,
gnadenbringende Wuinachtstuit!
Christ est niu kuomen,
well us erredden;
fröwwe dui, fröwwe dui, o Christenhoet.
|
- O diu froölike, o diu sialige
gnadenbringende Wuinachtstuit!
Küönik in Eren,
dui wi wui hairen;
fröwwe, fröwwe dui, o Christenhoet.
|
36. Niu singet un niu jiucht
- Niu singet un niu jiucht
un soegget olle sau:
Iusem Hadden Wonne
liggt inner Kriwwe blaut
un lüchtet os doe Sunne
in suiner Mudder Schaut.
Diu bis A un O, diu bis A un O.
- Diu bis doe Suon fan Gott,
no dui ferlanget wui.
Traist mui muin Gemoöde,
o Kinnken fuin un roen,
duür olle duine Geothoet
diu loewes Jesusken
Tuü mui hen no dui, tuü mui hen no dui!
|
- Graut est Gott suine Huld,
lött tilgen iuse Schuld.
Wui wörn oll ferduorwen
duür Sünne un Oetelkoet;
sau hät hoe us erwuorwen
doe oewge Hiemelsfroöd.
Aia, wör wui do, Aia wör wui do.
- Wo est der Froöd iar Eort?
O nirgens moer os dor,
wo doe Engel singet
met iusen Hoelgen oll,
un wo doe P<s>almen klinget
im haugen Hiemelssal.
Aia, wör wui do, Aia wör wui do.
|
37. Dochter Zion, froöwe dui
- Dochter Zion, froöwe dui,
jiuche hell Jerusalem!
Suü duin Küönik kümmt no dui,
jeo, hoe kümmt, doe Fruidensfürst.
Dochter Zion, froöwe dui,
jiuche hell Jerusalem!
- Hosianna, Davids Suon,
sui oen Küönik duinem Folke!
Grünne niu duin oewig Ruik,
Hosianna inner Haicht!
Hosianna, Davids Suon,
sui oen Küönik duinem Folk!
|
- Hosianna, Davids Suon,
sui us gruüßet, Küönik mild!
Oewig, stoet duin Fruidensthreon,
diu dem Oewigen suin Kuind.
Hosianna, Davids Suon,
sui oen Küönik duinem Folk!
|

Alte bekannte Lieder in Ravensberger Mundart von Heinrich Stolte
und herausgegeben von Olaf Bordasch
ist lizenziert unter einer Creative Commons Namensnennung 4.0 International Lizenz.