Apostelgeschichte




in die

ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart

des

Ravensberger Landes

übersetzt



von


Heinrich Stolte

Auszug aus der korrigierten maschinenschriftlichen Fassung von Meta Koch

hrsg. von Olaf Bordasch

Lukas suine Apostelgeschichte

1, 1-14
Muin loewe Theophilus, in muinem ersten Beoke häwwe ik fertellt, wat Jesus fan Anfang an don un lert hät, bet up den Dagg, wo hoe upnuamen weor. Forhiar hadde hoe den Aposteln, doe hoe sik duür den Hoeligen Goest iutwält hadde, suine Gebodde giewen un sik no suinem Daue wir os lebennig iutwuiset; förtig Dage loet hoe sik soen un fertelle fan Gott suinem Ruike. Os soe ens tohaupeaiden, sia hoe nen, soe sollen nich fan Jerusalem weggon un dor up doe Gawen toöwen, doe doe Fadder nen ferspruaken hadde. Johannes hät met Wader tauft, jui süöt owwer met dem Hoeligen Goeste tauft weren. Dat sall niu baule schoen. Os soe ens wir tohaupe wören, frogen soe en: Her, wullt diu niu in düöser Tuit dat Ruik for Israel wir uprichten? Hoe sia: Et stoet jiu nich teo, dat jui doe Tuit un Stunne wiedet, doe doe Fadder in suiner Macht bestimmet hät. Jui süöt Kraft kruigen, wenn doe Hoelige Goest up jiu kümmet, un jui süöt muine Tuügen in Jerusalem un in ganß Judäa un Samaria un bet ant Enne fanner Ern suin. Os hoe dat seggt hadde, weor hoe upbuürt un oene Wolke kamm un namm en for iaren Augen weg. Os soe em nokieken, stönnen do up oenmol twoe Männer in widden Klairn un sian: Jui Männer iut Galiläa, wat sto jui huir un soe jui no dem Hiemel up? Düöse Jesus, doe fan jiu wegnuamen un innen Hiemel gon est, werd up doesülwe Wuise wuirkuomen, os jui en no dem Hiemel hengon soen häwwet. Dann gengen soe fan dem Ialgebiarge wir no Jerusalem truügge. Düöse Biarg liggt dichte bui Jerusalem, un est män oenen Sunndaggswegg fan twintig Minuten wuit. Os soe inne Statt kaimen, gengen soe no dem Sale herup, doe buawen in dem Hiuse was, wo soe olle tohaupekaimen. Petrus, Johannes, Jakobus, Andreas, Philippus, Thomas, Bartholomäus, Matthäus, Jakobus doe Suone fan Alphäus, Simon de Uiwerge un Judas doe Suone fan Jakobus. Düöse wören dor ümmer oenmoödig tohaupe un bian, auk oenige Fruwwen un Maria, Jesus suine Mudder un suine Broör kaimen dohen.

1, 15-26
In den Dagen stonn Petrus up, os an hunnert un twintig Broör tohaupe wören, un sia: Männer un Broör, doe Schrift mosse sik ferfüllen, doe doe Hoelige Goest duür David suinen Mund iawer Judas seggt hät, doe fuüran geng, os soe Jesus gefangen naimen. Hoe haur teo us un hadde dat Amt met us kriegen. Met dem Laune, den hoe for den schändliken Ferrot kriegen hät, est oen Acker kofft. Hoe sümst est afstort un midden duürbossen un suin Inner est iutlaupen. Dat est ollen bekannt weoren, doe in Jerusalem wuont; dorümme hät dat Grundstück den Namen Bleotacker kriegen. Innen Psalmbeoke stoet schriewen: Suin Gehöft sall woöste weren un nich oene sall dorup wuonen. Suin Amt sall oen anner iawerniemen. Dorümme mott oen anner fan düösen Männern, doe doe ganße Tuit bui us wiesen send, os Jesus no bui us in- un iutgeng, fan Johannes suiner Taufe an bet up den Dagg, wo hoe fan us upnuamen est, doe mott doteo iutwält weren, dat hoe met us suin Upston betuüget. Soe stellen twoee up: Joseph, doe auk Barsabbas un Justus hoede, un Matthias. Dann bian soe: Her, diu kenns dat Hadde fan ollen. Wuise us, wecken fan düösen boeden diu iutwält häs, dat hoe den Denst un dat Apostelamt iawerniemen sall, dat Judas ferloden hät. Doe est an den Eort gon, den hoe ferdoent. Dann leosen soe ümme doe boeden. Dat Leos fell up Matthias; doe weor teo den twialf Aposteln tellt.

2, 1-13
Os doe Pingstdagg kuomen was, wören soe olle oenmoödig tohaupe. Do kamm up oenmol oen Siusen fannen Hiemel, os wenn doe Wuind woegge, un geng duür dat ganße Hiuse, wo soe saiden. Soe sögen Fuürflämmeken, doe ferdoelen sik un sedden sik up joeden fan den Jüngern. Soe woören olle full fan dem Hoeligen Goeste un fengen an, in annern Sproken teo kuüren, sau os doe Goest nen doe Woöre doteo gaff. In Jerusalem wuonen fromme Jiuden, doe iut ollen Fölkern tohaupekuomen wören, doe et unnern Hiemel gifft. Os düt schog, kaimen soe heran un bliewen ston. Joeder haur suine Sproke heriut. Soe fersedden sik olle un sian ganß ferwunnert: Send düöse nich olle iut Galiläa? Wo goet dat teo, dat wui olle doe Sproke hairt, wo wui inne gebuaren send? Huir send Luüe, doe in Mesopotamien un in Asien, in Ägypten un in Reom wuont. Huir send Jiuden un soöke, doe sik teo den Jiuden bekert häwwet. Wui hairt olle, dat soe in iusen Sproken Gott suine grauden Wiarke ferkünniget. Soe staunen olle un wüssen nich, wat soe doteo soeggen sollen un frogen sik unnern anner: Wat kann dat suin? Blaut wecke spodden doriawer un sian: Soe häwwet teo fiel fan dem soöden Wuine drunken.

2, 14-21
Do stonn Petrus met den Elwen up un sia met heller Stimme: Jui Jiuden un jui olle, doe in Jerusalem wuont, düt sall jiu bekannt weren; dorümme lustert teo! Düöse send nich bedrunken, os jui moent; et est erst niegen Iur. Düt est dat, wat doe Prophoet Joel seggt hät: Et sall in den lesten Dagen schoen, seggt Gott. Ik will fan muinem Goeste up olle Minsken wat iutgoeden; dann süöt jiue Süöne un Döchter wuissoeggen un jiue Jungen süöt Gesichte soen un jiue Aulen süöt Draime häwwen; un up muine Knechte un Miagede will ik in der Tuit fan muinem Goeste wat iutgoeden un Toeken unner upper Ern giewen: Bleot, Fuür un Domp. Doe Sunne sall duüster weren un doe Mone sall raut schuinen, wenn dem Heren suin Dagg kümmet, doe graude Dagg, den olle soen süöt. Doe dem Heren suinen Namen anreopet, doe süöt reddet weren.

2, 22-28
Jui Männer fan Israel, lustert teo, wat ik jiu soegge: Jesus fan Nazareth, doe Mann, den Gott for jiu met Wiarken, Wunnern un Toeken iutwuiset hät, doe hoe bui jiu duür en dai, os jui olle wiedet, düösen Mann häwwe jui met Hülpe fan Hoeden ant Kruüß niagelt un ümmebrocht, os hoe jiu iutliewert weor, wuil Gott dat forhiar besluaden un bestimmet hadde, den hät Gott upwecket un iut dem Schrecken fan dem Daue nuamen, wuil doe Daud en nich fastehaulen konn. David hät fan em seggt: Ik häwwe den Heren olltuit for Augen; hoe stoet mui anner Suit, dat ik nich iutgluin sall. Dorümme fröwwet sik muin Hadde un singet muin Mund. Auk muin Luif werd met Huapen slopen. Diu wers muine Soele nich in dem Daue loden un nich dullen, dat duin fromme Knecht fergon mott. Diu häs mui doe Wiage wuiset, doe teo dem Liewen got; ik were full suin fan Froöden for duinem Gesichte.

2, 29-36
Jui Männer un Broör, lodet mui fruigg fan dem Fadder David fertellen: Hoe est stuorwen un begrawen un suin Graff est no bet fandage teo soen. Wuil hoe oen Prophoet was un wusse, dat Gott em oenen Oed dorup giewen hadde, dat hoe oenen fan suinen Kinnern up suinen Steol sedden woll, hät hoe in foriut soen un seggt, dat Christus upston soll, dat hoe nich tüsken den Dauen bluiwen un suin Luif nich fergon soll. Düösen Jesus hät Gott upwecket un wui send Tuügen dofan. Niu est hoe teo der rechten Hand fan Gott upnuamen un hät us den Hoeligen Goest giewen, doe em ferspruaken was, sau os jui dat huir soet un hairt. David est nich no dem Hiemel upstiegen un doch seggt hoe: Doe Her hät teo muinem Heren seggt: Sedde dui an muine rechte Suit, bet ik dui olle duine Fuinde for doe Foöde loegge. Dat ganße Hius Israel sall insoen, dat Gott düösen Jesus, den jui kruüßiget häwwet, teo dem Heren un Christus maket hät.

2, 37-47
Os soe dat hairen, geng nen dat int Hadde un soe sian teo Petrus un den annern Aposteln: Jui Männer, loewe Broör, wat süö wui deon? Petrus sia: Ännert jiuen Sinn un lodet jiu up den Namen fan Jesus Christus taufen, dat jiu doe Sünnen fergiewen weret; dann sall jiu auk doe Hoelige Goest giewen weren. Düt Ferspriaken güllt jiu un jiuen Kinnern un ollen, doe no wuit afstot, sau fielen, os Gott teo der Gemoene reopen well. Auk no annere Woöre sia hoe un ermane soe: Lodet jiu redden fan düösem ferkerden Geslechte! Olle, doe suin Weort annaimen, loeden sik taufen; dat wören an droediusend Soelen. Soe hoelen bestännig faste an der Lere fan den Aposteln, an der Gemoenskop unner sik, an dem Brautbriaken un an dem Gebedde. Ollen kamm grauden Schrecken an iawer doe Wunner un Toeken, doe fan den Aposteln schögen. Doe gloöwig weoren wören, hoelen sik tohaupe un olls, wat soe hedden, was nen gemoensam. Iare Grundstücke un iare Saken ferköffen soe un dat Geld ferdoelen soe an olle, doe wat naidig hedden. Soe gengen Dagg for Dagg in den Tempel un luawen Gott oenmoödig. In iaren Huüsern broöken soe dat Braut, baule huir, baule dor. Wenn soe aiden, danken soe Gott met Froöden un Oenfalt. Dat ganße Folk hadde soe loef. Doe Her brochte Dagg for Dagg wecke teo der Gemoene, doe dat Hoel ferlangen.

3, 1-11
Petrus un Johannes gengen ümme droe Iur no dem Tempel un wollen bian. Do was oen Mann, doe was fan Kuind up lamm; den bröchten soe Dagg for Dagg un sedden en for doe Tempelduür, doe doe wackere hett. Do moss hoe fan den Luüen, doe innen Tempel gengen, Almeosen biadeln. Os hoe Petrus un Johannes sog, dat soe innen Tempel wollen, bidde hoe ümme Gawen. Petrus un Johannes kieken en an un Petrus sia: Kuik mui an! Do kaik hoe soe an un menne, hoe kriege wat. Do sia Petrus: Gold un Sülwer häww ik nich, wat ik owwer häwwe, dat giewe ik dui: In dem Namen fan Jesus Christus iut Nazareth sto up un go herümme! Hoe packe en bui der rechten Hand un richte en up. Saugluiks woören suine Foöde un Knüökel faste. Hoe sprang up un konn gon un ston un geng met in den Tempel, geng un sprang un danke Gott. Dat ganße Folk sog en gon un Gott danken. Soe kennen en wuir, dat hoe dat was, doe for der wackern Duür annen Tempel siaden un biadelt hadde. Soe staunen olle un wören ganß iuder sik, dat dat met em schoen was. Hoe hoel sik bui Petrus un Johannes up. Dat ganße Folk kamm dohen in Salomo suine Halle un wunnere sik.

3, 12-16
Os Petrus dat Folk sog, sia hoe: Jui Männer fan Israel, wat wunnere jui jiu doriawer un kuike jui us an, os wenn wui dat met iusen Kräften konnt hedden, dat hoe niu gon kann? Abraham, Isaak un Jakob iar Gott, doe Gott fan iusen Aulen, hät suinen Knecht Jesus ferherliket, den jui dem Pilatus iutliewert un dann truüggewuiset häwwet, os hoe en fruiggloden woll. Jui häwwet dem Hoeligen un Gerechten afseggt un jiu den Mörder fruigiewen loden. Jui häwwet den ümmebrocht, doe dat Liewen bringet. Den hät Gott fan den Dauen upwecket; dofor sen wui Tuügen. Duür den Glauwen un suinen Namen hät hoe düösen huir, den jui soet un kennt, gesund maket. Doe Glauwe, doe duür Jesus kümmet, hät em doe Gesundhoet for jiuen Augen giewen.

3, 17-26
Loewe Broör, ik woet, dat jui dat in Unkenntnis don häwwet, un jiue Iawersten auk. Sau hät Gott dat erfüllt, wat hoe duür doe Prophoeden in foriut ferkünniget hät, dat Christus luin mösse. Niu ännert jiuen Sinn un bekert jiu, dat jiue Sünne<n> iutstrieken weret. Dann kann doe Tuit kuomen, wo jui for Gott suinem Angesichte erkwicket weret, un hoe jiu den Christus schicket, den hoe for jiu bestimmet hät: Dat est Jesus. Den mott doe Hiemel bet teo der Tuit upniemen, wenn olls nuigg inrichtet weren sall, os Gott dat duür suine hoeligen Prophoeden fan aulens hiar seggt hät. Moses hät dat sau seggt: Oenen Prophoeden, os ik sen, sall jiu doe Her, iuse Gott, iut jiuen Broörn reopen. Up den süö jui in ollen Dingen hairen, doe hoe jiu seggt. Doe owwer nich up düösen Prophoeden hairen witt, doe süöt iut dem Folke ferbannt weren. Olle Prophoeden fan Samuel an un wuider hen, olle, doe wuisseggt häwwet, doe häwwet auk fan düöser Tuit ferkünniget. Jiu goelt doe Woöre fan den Prophoeden un doe Siagen fan dem Bunne, den Gott met jiuen Aulen maket hät, os hoe teo Abraham sia: In duinen Kinnern süöt olle Fölker upper Ern siaget weren. For jiu toerst hät Gott suinen Knecht Jesus reopen un schicket. Hoe woll jiu duür en siagen, dat sik joeder fan jiu fan suiner Baishoet bekeren soll.

4, 1-4
Os soe no teo dem Folke sproöken, kaimen doe Pruister un doe Hauptmann innen Tempel up soe teo, auk doe Saddußäer kaimen heran. Düöse iargern sik doriawer, dat soe dat Folk loeren un dat soe in iarer Priege fan Jesus dat Upston fan den Dauen ferkünnigen. Soe loeden doe boeden Apostel ferhaften un bet up den annern Dage gefangen sedden. Et was oll Owend. Fiele fan den, doe Petrus suine Priege haurt hedden, woören gloöwig. Dat wören an fuifdiusend.

4, 5-12
Den annern Muaren kaimen doe Iawersten un Ellsten un Schriftgelerden in Jerusalem tohaupe, auk doe Haugenpruister Hannas, Kaiphas, Johannes un Alexander un olle, doe doteo hairen. Soe loeden soe forkuomen un frogen soe: In wecker Kraft un in wem suinen Namen häwwe jui dat don? Do weor Petrus full fan dem Hoeligen Goeste un sia: Jui Iawersten innen Folke un jui Ellsten in Israel! Wenn wui fandage for Gericht stellt weret, wuil wui oenem Kranken holpen häwwet, dann süö jui olle un dat ganße Folk Israel wieden, dat dat in dem Namen fan Jesus Christus fan Nazareth schoen est, den jui kruüßiget häwwet un den Gott fan den Dauen upwecket hät, un dat düöse huir duür dem suinen Namen gesund for jiu stoet. Düöse Jesus est doe Stoen, den jui Timmerluüe wegsmieden häwwet, un doe niu teom Eckstoene weoren est. In koenem annern est dat Hoel teo fuinen un koen anner Name est den Minsken unnerm Hiemel giewen, in dem wui sialig weren süöt

4, 13-22
Os soe sögen, dat Petrus un Johannes fruimoödig sproöken, wunnern soe sik wuil soe miarken, dat et män slichte, ungelerde Luüe wören. Dann fell nen in, dat doe boeden bui Jesus wiesen wören. Soe sögen den Mann for sik ston, doe gesund weoren was, un können do niks giegen soeggen. Dann loeden soe doe boeden iut dem Sale heriutgon un iawerloögen: Wat süö wui met düösen Minsken anfangen? Dat Wunner, dat soe don häwwet, est ollen bekannt, doe in Jerusalem wuont, un wui küönt et nich afstruiden. Doe Sake draff owwer nich no wuider unner doe Luüe kuomen; dorümme wi wui nen strenge ferboen, dat soe dem Folke in düösem Namen no wuider wat soegget. Dann loeden soe doe boeden herinreopen un sian nen strenge, dat soe nich wir in Jesus suinem Namen priegen un leren dröffen. Petrus un Johannes antweorden: Soegget ens sümst, of dat for Gott recht est, wenn wui jiu moer laiwet os Gott? Wui küönt dat doch nich loden, dat wui dofan kuürt, wat wui soen un haurt häwwet! Soe sian nen no oenmol strenge Beschoed un loeden soe dann gon. Soe wogen owwer nich, soe teo bestrafen, wuil dat ganße Folk Gott for dat Wunner danke, dat an dem Minsken schoen was. Doe was oll iawer förtig Jore ault, os hoe gesund weor.

4, 23-31
Os Petrus un Johannes fruigg wören, gengen soe no iaren Broörn un fertellen nen, wat doe Haugenpruister un Ellsten seggt hedden. Os doe dat hairen, fengen soe an, met heller Stimme Gott anteoreopen un sian: Her, diu häs den Hiemel un doe Ern doe Soe un olls maket, wat do inne est. Diu häs duür den Mund fan duinem Knechte David seggt: Worümme maket doe Hoeden Upreor un deot doe Fölker Dinge, doe ümmesüss send? Doe Küönike upper Ern send tohaupekuomen un doe Fürsten fersammelt sik giegen den Heren un suinen Christus. Soe häwwet sik in düöser Statt fersammelt giegen duinen hoeligen Knecht Jesus, den diu salwet häs: Herdodes un Pilatus met den Hoeden un den Stämmen fan Israel, dat soe daien, wat duine Hand un duin Wille oll forhiar bestimmet hadde. Her, niu suü, wo soe drüwwet un giff duinen Knechten Froöde, duin Weort teo ferkünnigen! Strecke duine Hand iut, dat Hoelungen, Wunner un Toeken in dem Namen fan duinem hoeligen Knechte Jesus schoen süöt. Os soe uphairen teo bian, biewe doe Stuie, wo soe fersammelt wören. Soe woören olle full fan dem Hoeligen Goeste un ferkünnigen Gott suin Weort met Froöden.

4, 32-37
Doe ganße Gemoene, doe gloöwig weoren was, was oen Hadde un oene Soele. Do was nich oene, doe fan suinem Oegendum sia: dat et em haire; et was ollen gemoensam. Met grauder Kraft gaiwen doe Apostel Tuügnis dofan, dat Jesus upston was. Doe Gemoene hadde graut Ansoen innen Folke. Do was nich oene, doe Naut lait. Olle, doe Acker un Huüser hedden, ferköffen soe un bröchten dat Geld un loögen et den Aposteln teo Foöden. Dann gaiwen soe joedem, wat hoe naidig hadde. Joses, teo dem doe Apostel Barnabas sian, dat hett Traister, --- hoe was oen Levitt un stamme iut Zypern, --- doe hadde oen Grundstück un ferkoffe dat un brochte dat Geld un leog et den Aposteln teo Foöden.

5, 1-11
Ananias un suine Fruwwe Saphira ferköffen auk oen Grundstück. Met Wieden fan suiner Fruwwen behoel hoe wat fan dem Gelle for sik un brochte blaut oenen Doel dofan un leog dat den Aposteln teo Foöden. Petrus owwer froge: Ananias, worümme hät doe Sotan duin Hadde innuamen, dat diu den Hoeligen Goest belüggs un fan dem Gelle wat behölls, dat diu for den Acker kriegen häs? Diu heddes den Acker behaulen konnt un os hoe ferkofft was, stonn dat auk no in duinem Willen, dat Geld teo behaulen. Wo könns diu dui dat innen Hadden forniemen? Diu häs nich Minsken, diu häs Gott wat forluagen. Os Ananias dat haur, fell hoe hen un was daude. Olle, doe dat hairen, kriegen grauden Schrecken. Do stönnen wecke fan den Jungen up, wickeln en in Doöke, droögen en heriut un begroöwen en. No droe Stunnen kamm auk doe Fruwwe herin, wusse owwer nich, wat forfalen was. Petrus froge soe: Soegg ens, est düt dat ganße Geld, wat jui for den Acker kriegen häwwet? Soe sia: Jeo, dat ganße Geld. Do sia Petrus: Worümme sen jui boeden oenig weoren, dem Heren suinen Goest teo beloegen? Doe duinen Mann begrawen häwwet, doe kuomet just truügge un süöt dui auk wegbringen. Do fell soe hen un was daude. Os doe Jungen herinkaimen un soe daude fuünen, droögen soe soe heriut un begroöwen soe bui iarem Manne. Dat gaff grauden Schrecken in der ganßen Gemoene un bui ollen, doe dat hairen.

5, 12-16
Graude Toeken un Wunner schögen duür doe Hänne fan den Aposteln. Olle, doe gloöwig weoren wören, kaimen oenmoödig in Salomos Halle tohaupe. Doe annern wogen nich, do auk henteogon. Dat Folk hoel soe in Eren. Do kaimen ümmer no moer, doe an den Heren löffen, Mannsluüe un Friusluüe. Soe bröchten doe Kranken uppe Strode un loögen soe do up Bedden un Stoöle, dat Petrus suin Schadden dohen falen soll, wenn hoe dohiar kamm. Fiele kaimen auk iut annern Stian un bröchten Kranke un süöke met, doe fan unroeggen Goestern besiaden wören. Olle woören gesund.

5, 17-32
Dat iargere den Haugenpruister un suine Anhänger, doe Saddußäer. Soe loeden doe Apostel gefangen niemen un int Gefängnis bringen. Owwer inner Nacht make dem Heren suin Engel doe Duüren up un ledde soe heriut un sia: Got hen innen Tempel un ferkünniget dem Folke olle Woöre fan dem Liewen! Os soe dat fernuamen hedden, gengen soe muarens freo innen Tempel un priegen dor. Doe Haugepruister un suine Anhänger fersammeln sik un roepen den Haugen Rot un olle Ellsten fan Israel suinen Kinnern tohaupe un schicken no dem Gefängnis un wollen doe Apostel halen loden. Os doe Knechte dohen kaimen un soe nich fuünen, gengen soe wir truügge un sian: Dat Gefängnis was forsichtig teosluaden un doe Wachche stonn biuden for der Duür. Os wui owwer upmaken, was do ninn Minske inne teo soen. Os doe Tempelhauptmann un doe Haugenpruister dat hairen, wören soe stott un frogen sik: Wat sall dat weren? Do kamm oen Mann anlaupen un sia: Doe Männer, doe jui int Gefängnis sedd´t häwwet, send innen Tempel un lert dat Folk. Do geng doe Hauptmann met den Knechten hen un hale soe, owwer nich met Gewalt. Soe wören bange, dat dat Folk soe stoenige. Sau bröchten soe soe met un stellen soe for den Haugen Rot. Doe Haugepruister sia: Wui häwwet jiu strenge ferbuan, in düösem Namen teo leren, un niu est ganß Jerusalem full fan jiuer Lere, un jui witt düösem Minsken suin Bleot iawer us bringen. Petrus un doe Apostel antweorden: Wui müöt Gott moer laiwen os den Minsken. Doe Gott fan iusen Aulen hät Jesus upwecket, den jui ant Kruüß hangen un henrichtet häwwet. Den hät Gott os Fürst un Hoeland an suine rechte Hand sedd´t, dat hoe Israel den Sinn ännern un doe Sünnen fergiewen sall. Wui send Tuügen fan düösen Dingen. Auk doe Hoelige Goest est Tuüge, den Gott ollen gifft, doe em laiwet.

5, 33-42
Os soe dat hairen, kriegen soe sonne Wiut, dat soe doe Apostel ümmebringen wollen. Do stonn oen Pharisäer up, doe hoede Gamaliel. Dat was oen Schriftgelerden, doe innen ganßen Folke Ansoen hadde, un sia, soe sollen doe Apostel oenen Augenblick heriutbringen. Dann sia hoe: Jui Männer fan Israel, iawerloegget jiu dat recht, wat jui deon witt. For oeniger Tuit stonn Theudas up un menne, hoe wöre wat. Hoe kraig auk foerhunnert Anhänger, owwer hoe est dautslagen un suine Anhänger send iutoenanner laupen. Niks est dofan bliewen. Dann stonn Judas iut Galiläa up. Dat was domols, os wui inschäddet woören. Hoe kraig fiele Anhänger, owwer hoe est auk ümmekuomen, un olle, doe et met em hoelen, häwwet sik ferluaren. Dorümme soegge ik jiu: Bluiwet fan düösen Luüen weg un lodet soe gewären. wenn doe Plon odder dat Wiark fan Minsken est, dann goet et fan sümst unner. Est et owwer fan Gott, dann küön jui doe Luüe nich twingen, dat soe dofan swuigen süöt. Soet teo, dat jui nich in Ferdacht kuomet, giegen Gott teo struiden. Do stimmen soe em teo un loeden doe Apostel wir herinkuomen. Soe sloögen soe un befoölen nen, nich wir in Jesus suinem Namen teo leren. Dann loeden soe soe gon. Soe gengen met Froöden fan dem Haugen Rode weg, wuil soe doe Ere hedden, dat soe ümme Jesus suinen Namen slagen wören. Soe hairen nich up, in dem Tempel un den Huüsern teo leren un doe geoe Buaskop teo ferkünnigen, dat Jesus doe Christus est.

6, 1-7
Os doe Gemoene met der Tuit grödder weor, beklagen sik doe Gruichen iawer doe Hebräer, dat iare Witwen bui den Gawen iawersoen woören. Do loeden doe Twialwe doe ganße Gemoene tohaupekuomen un sian: Et goet nich, dat wui Gott suin Weort fersuümet un jiu bui Diske doent. Dorümme soet jiu no siewen Männern ümme, doe oen geot Gerüchte häwwet un fan Goest un Wuishoet full send, dat wui soe for düösen Denst anstellen küönt. Wui witt dobui bluiwen, dat wui bian un dat Weort ferkünnigen müöt. Dat gefell der ganßen Gemoene un soe wälen Stephanus, dat was oen Mann full fan Glauwen un Goest, un Philippus, Prochorus, Nikanor, Timon, Parmenas un Nikolaus, dat was oen Jiudenfründ iut Antiochien. Düöse stellen soe for doe Apostel, doe nen met Gebett doe Hänne uploögen. Gott suin Weort bredde sik ümmer wuider iut un doe Gemoene weor ümmer grödder in Jerusalem. Auk fiele Pruister kaimen teo dem Glauwen.

6, 8-15
Stephanus, full fan Gnade un Kraft, dai Wunner un graude Toeken in dem Folke. Do kaimen wecke fan den Libertuinern iarer Scheole met Jiuden iut Kyrene, Alexandrien, Zilizien un Asien, doe strieden sik met Stephanus. Owwer soe können niks giegen doe Wuishoet un giegen den Goest iutrichten, doe iut em spreok. Do stellen soe wecke up, doe sian: Wui häwwet en Lästerwoöre giegen Moses un giegen Gott soeggen haurt. Sau hissen soe dat Folk, doe Ellsten un doe Schriftgelerden up. Doe iawerfellen en, sliepen en weg un bröchten en for den Haugen Rot. Dann halen soe falske Tuügen, doe sian: Düöse Minske well nich uphairen, giegen doe hoelige Stuie un giegen dat Gesett teo kuüren. Wui häwwet en soeggen haurt: Jesus fan Nazareth werd düöse Stuie afbriaken un doe Sidden ännern, doe Moses giewen hät. Doe in dem Haugen Rode saiden, kieken en olle an un sögen, dat suin Gesicht dem Gesichte fan oenem Engel gluike.

7, 1-16
Do froge en doe Haugepruister: Est dat sau? Hoe sia: Loewe Broör, hairt teo! Doe Gott iut der Herlikkoet kamm no iusem Fadder Abraham, os hoe no in Mesopotamien wuone, no oer os hoe no Haran taug un sia teo em: Go weg iut duinem Lanne un fan duinen Ferwandten un tuü in oen Land, dat ik dui wuisen will. Do geng hoe fan Chaldäa weg no Haran. Os suin Fadder stuorwen was, loet Gott en in düt Land toen, wo wui niu wuont. Hoe gaff em do ninn Iarwe inne, nich ens oenen Feot broet, un ferspreok em, hoe woll et em un suinen Kinnern os Oegendum giewen. Dat was teo der Tuit, os hoe no ninne Kinner hadde. Gott sia: Suine Kinner sollen Hüssen in oenem früömden Lanne suin; do sollen soe doenen un foerhunnert Jore os Knechte behannelt weren. Owwer dat Folk, dem soe doenen müöt, will ik strafen, sia Gott; un dann süöt soe iuttoen un mui huir an düöser Stuie doenen. Dann make Gott oenen Bund met em un loet dat Besnuin os Toeken doriawer goelen. Abraham weor doe Fadder fan Isaak, den hoe annen achten Dage besnait. Isaak suin Suone was Jakob un Jakob suine Süöne wören doe Faddern fan den twialf Stämmen. Doe ferköffen Joseph iut Afgunst no Ägypten, owwer Gott was met em un holp em iut suinem Ellenne un gaff em Gnade un Wuishoet for Pharao, dem Küönike in Ägypten; doe make en teom Regenten iawer Ägypten un iawer suin Hius. Do kamm oene duüre Tuit iawer Ägypten un Kanaan. Doe Naut was graut un iuse Aulen können ninn Braut mer fuinen. Os Jakob haur, dat in Ägypten Brautkaurn was, schicke hoe suine Süöne dohen. Dat was doe erste Roese. Bui der twoeden Roese gaff Joesph sik suinen Broörn teo erkennen, un weor Pharao gewar, wo Joseph hiarstamme. Jose[f]<ph> schicke hen un loet suinen Fadder Jakob un suine ganße Famuilje halen, fuif un siewensig Soelen. Jakob taug no Ägypten, wo hoe un iuse Aulen stüörwen. Soe bröchten soe no Sichem un loögen soe in dat Graff, dat Abraham fan Hemor suinen Süönen kofft hadde.

7, 17-34
Os doe Tuit kamm, wo dat Ferspriaken indriapen soll, dat Gott Abraham giewen hadde, do wuoß dat Folk un bredde sik in Ägypten iut. Dat diure saulange, bet oen anner Küönik in Ägypten upkamm, doe niks fan Joseph wusse. Doe was listig giegen iuse Folk un ploge iuse Aulen un befeol nen, soe sollen doe lütken Kinner iutsedden, dat soe stiarwen mössen. In der Tuit weor Moses gebuaren; dat was oen fuin Kuind for Gott un weor droe Monade in suinem Fadder suinem Hiuse ferstiaken. Os hoe iutsedd´t weor, namm Pharao suine Dochter en an un ertaug en os iar oegen Kuind. Moses weor in den Ägyptern iarer Wuishoet ertuagen un was in Weort un Wiark geschickt. Os hoe förtig Jore ault was, woll hoe sik ens no suine Broörn, Israels Kinnern, ümmesoen. Do sog hoe, dat oenem Unrecht schog. Dem stonn hoe bui un schaffe em Recht un sleog den Ägypter daut. Hoe menne, suine Broör sollen insoen, dat Gott nen duür suine Hand helpen woll, owwer soe ferstönnen en nich. Den annern Dagg geng hoe wir hen. Do hedden twoee fan suinen Broörn unner sik Struit. Hoe fersochte, Fruiden teo stiften, un sia: Jui send doch Broör, worümme deo jui denn oenanner Unrecht? Owwer doe oene, doe suinem Naichsten Unrecht dai, wuise en truügge un sia: Wer hät dui teom Iawersten un Richter indedd´t? Wullt diu mui auk dautslon os gistern den Ägypter? Do ferschrecke sik Moses un flüchte un geng inne Früömde no dem Lanne Midian. Dor woören em twoe Süöne gebuaren. No förtig Joren sog hoe innen Sandbrinken an dem Biarge Sinai oen Gesicht. Dat was oen Engel inner Leoge fan oenem Dairnbuske. Moses wunnere sik doriawer. Os hoe naiger kamm un sik dat besoen woll, roep dem Heren suine Stimme: Ik sen doe Gott fan duinen Aulen, doe Gott fan Abraham, Isaak un Jakob. Moses biewe un woge nich, do naiger henteogon. Do sia doe Her: Tuü dui doe Scheoe fannen Foöden. Doe Stuie, wo diu stoes, est hoelig Land. Ik häwwe dat Ellend fan muinem Folke in Ägypten soen un suin Stüönen haurt; ik sen herafkuomen un will soe fruimaken. Kumm huirhen! Ik will dui no Ägypten schicken.

7, 35-43
Düösen Moses, den soe met den Woören afwuiset hedden: Wer hät dui teom Iawersten un Richter sedd´t, den schicke Gott os Fürsten un Helper. Doe Engel, den hoe in dem Dairnbuske soen hadde, stonn em bui. Düöse Moses brochte soe iut Ägypten heriut un dai Wunner un Toeken in Ägypten un anner Soe un dann förtig Jore innen Sandbiargen. Düöse Moses hät teo Israels Kinnern seggt: Oenen Prophoeden os mui sall doe Her jiu iut jiuen Broörn kuomen loden. Düöse Moses ferhannele innen Sandbiargen met iusen Aulen un met dem Engel, doe up dem Biarge Sinai met em kuüre. Hoe sia Woöre for us, doe Liewen giewet. Iuse Aulen wollen em owwer nich laiwen un stödden en fan sik un hengen met iarem Hadden an Ägypten un sian teo Aaron: Make us Gödder, doe us foriutgot. Wui wiedet nich, wat iut düösem Moses weoren est, doe us iut Ägypten halt hät. Dann maken soe sik oen Kalf, bröchten oen Offer un fröwwen sik an dem Göttsen, den soe met iaren Hännen maket hedden. Do gaff Gott soe up un loet soe gon, dat soe doe Sternen anbian, os dat in den Prophoeden iarem Beoke schriewen stoet: Häwwe jui mui in den förtig Joren in den Sandbiargen Offer un Foe brocht, jui fan Israel suinem Hiuse? Jui naimen Moloch suin Telt un Rephan suinen Stern met un bian Beller an, doe jui sümst maket hedden. Os Strafe will ik jiu no achter Babylon bringen loden.

7, 44-53
Iuse Aulen hedden in den Sandbiargen dat Telt, dat nen Tuügnis giewen soll. Dat was sau inrichtet, os dat Moses befualen was. Hoe soll et no dem Belle maken, dat hoe soen hadde. Dat Telt häwwet jiue Aulen annuamen un met Josua in dat Land brocht, dat doe Hoeden hedden, doe Gott owwer for iusen Aulen iutdraif. Sau blaif dat met dem Telte bet up David suine Tuit. Doe faun Gnade bui Gott un bidde, hoe solle em oene Wuonstuie for Jakobs Gott wuisen. Salomo bowwe em dat Hius. Owwer doe Haichste wuont nich in Huüsern, doe met Hännen maket send, os doe Prophoet seggt: Doe Hiemel est muin Steol un doe Ern est muine Feotbank. Wat for oen Hius wi jui mui bowwen, seggt doe Her, un wo est doe Stuie, wo ik mui ressen sall? Hät muine Hand nich olls maket? Jui Stuifnacken, nich Gott suin Folk an Hadden un Auren, jui send olltuit giegen den Hoeligen Goest, justsau os jiue Aulen. Wecke Prophoeden häwwet jiue Aulen nich ferfolget? Soe häwwet soe olle ümmebrocht, doe doe Ankunft fan düösem Gerechten anseggt häwwet, un jui häwwet en ferron un ümmebrocht. Jui häwwet dat Gesett annuamen, wuil et fan Engeln brocht weor, owwer jui häwwet et nich haulen.

7, 54-60
Os soe dat hairen, kriegen soe doe Wiut int Hadde un bieden doe Tiane giegen en tohaupe. Owwer hoe was full fan dem Hoeligen Goeste, kaik up no dem Hiemel un sog Gott in suiner Herlikkoet un Jesus an suiner rechten Suit ston. Do roep hoe: Ik soee den Hiemel uapen un den Minskensuonen anner rechten Hand fan Gott ston. Owwer soe schroeggen un hoelen sik doe Auren teo un stü[o]<ö>men heran un sliepen en iut der Statt heriut un stoenigen en. Doe Tuügen loögen iare Mäntel af un gaiwen soe oenem jungen Manne teo ferwaren. Doe hoede Saulus. Dann stoenigen soe Stephanus. Doe roep Gott an un bia: Her Jesus, nimm muinen Goest up! Hoe sank inne Knoee un roep met heller Stimme: Her, riake nen düöse Sünne nich an! Os hoe dat seggt hadde, sloep hoe in.

8, 1-8
Saulus fröwwe sik, dat Stephanus stoeniget weor. In den Dagen fengen soe in Jerusalem an, doe Gemoene teo ferfolgen, bet doe ganße Gemoene no Judäa un Samaria flüchte, blaut doe Apostel nich. Fromme Männer begroöwen Stephanus un treoren met Klagen ümme en. Saulus ferfolge doe Gemoene. Hoe geng inne Huüser un sliepe Mann un Fruwwe int Gefängnis. Doe flüchtet wören, gengen fan oener Statt no der annern un priegen dat Weort. Philippus kamm in doe Statt Samaria un priege dor fan Christus. Doe Luüe lustern andächtig un gern teo un sögen doe Wunner, doe hoe dai. Doe unroeggen Goester kaimen met Geschroegg iut den Kranken heriut un Lame un Gichterge woören gesund. Doe ganße Statt fröwwe sik doriawer.

8, 9-13
Do was oen Mann, doe hoede Simon. Doe make Kunstücke in Samaria un dai, os wenn hoe oen grauden Mann wöre. Doe Luüe hoelen fiel fan em un sian: Hoe est doe fan Gott suinen Kräften, doe doe graude hett. Soe hoelen dorümme sau fiel fan em, wuil hoe soe met suinen Kunstücken bedruagen hadde. Os soe niu doe geoe Buaskop fan Gott suinem Ruike un fan Jesus Christus suinem Namen hairen, löffen soe dat un loeden sik taufen, Männer un Fruwwen. Auk Simon weor gloöwig un loet sik taufen un hoel sik teo Philippus. Doe Toeken un doe grauden Wunner, doe hoe sog, sedden en in Erstaunen.

8, 14-25
Do hairen doe Apostel, dat Samaria Gott suin Weort annuamen hadde un schicken Petrus un Johannes hen. Os doe ankaimen, bian soe for soe, dat soe auk den Hoeligen Goest kruigen sollen. Doe was nau up nich oenen in Samaria kuomen; soe wören blaut up den Heren Jesus suinem Namen tauft weoren. Doe Apostel loögen nen doe Hänne up, do kriegen soe auk den Hoeligen Goest. Os Simon dat sog, dat doe Hoelige Goest giewen weor, wenn doe Apostel doe Hänne uploögen, baut hoe nen Geld an un sia: Giewet mui auk doe Macht, dat doe den Hoeligen Goest kriggt, dem ik doe Hänne uploegge. Petrus antweorde em: Diu sass ferdammet weren met duinem Gelle, dat diu menns, Gott suine Gawe loede sik for Geld kaupen. Diu häs ninn Andoel un ninn Iarwe an düösem Weore; duin Hadde est nich uprichtig for Gott. Bekere dui fan düöser Baishoet un bidde den Heren, dat dui doe Tücke in duinem Hadden fergiewen weren küönt. Ik soee, diu bis full fan Gift un Galle un siss in Kuin fan Ungerechtigkoet. Do antweorde Simon: Biat for mui teo dem Heren, dat niks fan dem indreppet, wat jui seggt häwwet. Os soe dem Heren suin Weort betuüget un ferkünniget hedden, gengen soe wir no Jerusalem un priegen doe geoe Buaskop unnerwiagens in fielen Diarpern in Samaria.

8, 26-40
Do sia dem Heren suin Engel teo Philippus: Sto up un go ümme Middagg doe Strode hendal, doe fan Jerusalem no Gaza duür doe Sandgiegend goet! Hoe stonn up un geng hen. Do was oen Mann iut Äthiopien. Doe was oen Minister bui der Küönikin Kadaze in Äthiopien. Doe ferwalte iare Geldkamern un was no Jerusalem wiesen un hadde do anbiat. Doe kamm wir truügge un satt up suinem Wagen un lass den Prophoeden Jesajas. Do sia doe Goest teo Philippus: Go heran un hollt dui dichte bui dem Wagen. Philippus loep hen un haur, dat hoe den Prophoeden Jesajas lass. Do froge hoe en: Ferstoes diu dat auk, wat diu lässes? Hoe antweorde: Wo kann ik dat, wenn mui dat nich oene klor maket? Do föddere hoe den Philippus up, hoe soll met upstuigen un bui em sidden gon. Hoe lass just doe Stuie: Soe häwwet en os oen Lamm no der Slachtbank brocht; un sau os oen Schop stumm est, wenn et schuaren werd, sau hät hoe den Mund nich updon. Hoe was sau geringe, dat soe nich ens oen gerecht Gericht iawer en hoelen. Wer kann suin Liewen un Loeden beschruiwen? Suin Liewen est fanner Ern wegnuamen. Do froge doe Minister den Philippus: Fan wem seggt doe Prophoet dat, fan sik sümst odder fan oenem annern? Philippus dai den Mund up<,> feng bui düöser Stuie an un fertelle em doe ganße Buaskop fan Jesus Christus. Os soe up der Strode wuider förden, kaimen soe an oen Wader. Do sia doe Minister: Huir est Wader. Wat stoet us no innen Wiage, dat ik taufet were? Do loet hoe den Wagen haulen un Philippus un doe Minister stiegen in dat Wader un Philippus taufe en. Os soe wir iut dem Wader stiegen, namm doe Goest den Philippus weg. Doe Minister sog en nich mer, hoe roese owwer met Froöden wuider. Den Philippus fuünen soe dann in Osdod. Hoe geng herümme un priege doe geoe Buaskop in ollen Stian, bet dat hoe no Cäsarea kamm.

9,1 - 9
Saulus was no met Drüwwen un Morden achter dem Heren suinen Jüngern hiar un geng no dem Haugenpruister un föddere Broewe an doe Scheolen in Damaskus, dat hoe olle Anhänger fan Jesus, Mannsluüe un Friusluüe, doe hoe fuüne, buinen un no Jerusalem bringen solle. Os hoe uppen Wiage dichte for Damaskus was, strole up oenmol oen Lecht fannen Hiemel. Hoe fell uppe Ern un haur oene Stimme, doe sia: Saul, worümme ferfolges diu mui? Hoe sia: Her, wer bis diu? Doe antweorde: Ik sen Jesus, den diu ferfolges. Niu sto up un go inne Statt. Do süöt soe dui soeggen, wat diu deon sass. Doe met em roesen, bliewen stille ston; soe hairen oene Stimme, owwer soe sögen nich oenen. Saulus richte sik up fanner Ern un sleog doe Augen up, hoe konn owwer niks soen. Soe naimen en anne Hand un bröchten en no Damaskus. Hoe was droe Dage blind un att niks un drank niks.

9, 10 - 19
Do was oen Jünger in Damaskus, doe hoede Ananias. Teo dem sia doe Her innen Gesicht: Ananias! Hoe antweorde: Hier sen ik, Her. Doe Her sia wuider: Sto up un go no der Strode, doe doe luike Strode hett, un froge in dem Hiuse fan Judas no oenem Saul iut Tarsus, doe biat un hät innen Goeste soen, dat oen Mann herinkümmet, doe Ananias hett, un doe Hänne up en leggt, dat hoe wir soen kann. Ananias antweorde: Her, ik häwwe fan fielen haurt, wofiel Laiges düöse Mann duinen Hoeligen in Jerusalem don hät. Huir hät hoe van dem Haugenpruister Macht kriegen, dat hoe olle buinen loden sall, doe duinen Namen anreopet. Doe Her sia: Go hen! Düöse Mann est oen Tuüge, den ik mui iutwält häwwe, dat hoe den Hoeden, den Küöniken un Israels Kinnern muinen Namen bringen sall. Ik will em wuisen, wofiel hoe ümme muinen Namen luin mott. Ananias geng hen, kamm in dat Hius un leog doe Hänne up en un sia: Loewe Breor Saul, doe Her, dat est Jesus, den diu unnerwiagens soen häs, doe hät mui schicket, dat diu wir soen un den Hoeligen Goest häwwen sass. Saugluiks fell dat os Schuppen fan suinen Augen un hoe konn wir soen. Hoe stonn up un loet sik taufen un att wir wat un ferhale sik. Oene Tuit lang blaif hoe bui den Jüngern in Damaskus.

9, 20-30
Dann priege hoe in den Scheolen, dat Jesus Gott suin Suone est. Olle, doe dat hairen, staunen un sian: Est dat nich doe, doe in Jerusalem olle fernichten woll, doe düösen Namen anroepen, un est hoe nich met dem Willen huirhen kuomen, soe teo buinen un for den Haugenpruister teo bringen? Saulus weor ümmer stiarker innen Glauwen un brochte doe Jiuden, doe in Damaskus wuonen, in Ferliagenhoet un bewuise nen, dat Jesus doe Christus est. No langer Tuit beslüöden doe Jiuden, soe wollen en ümmebringen. Dat weor Saulus bekannt, dat soe achter em hiar wören. Soe waken Dagg un Nacht annen Porden, wuil soe en dautmaken wollen. Do naimen suine Schoöler en bui Nacht un loeden en innen Kuarwe iawer doe Muürn dalgluin. Sau kamm hoe no Jerusalem. Hoe fersochte, sik teo den Jüngern teo haulen, owwer soe hedden olle Angest for em un wollen nich laiwen, dat hoe auk oen Jünger was. Barnabas namm en up un brochte en no den Aposteln un fertelle den, dat hoe unnerwiagens den Heren soen hedde, dat doe met em kuürt un hoe in Damaskus in Jesus suinem Namen oll fruimoödig lert hedde. Hoe geng niu bui den Jüngern in Jerusalem in un iut un priege Jesus suinen Namen fruimoödig. Hoe unnerhoel sik auk met den Jiuden, doe gruichisk kuüren. Doe trachten owwer dono, en ümmteobringen. Os doe Broör dat gewar woören, bröchten soe en no Cäsarea un fan dor loeden soe en no Tarsus roesen.

9, 31-43
Niu hadde doe Gemoene in ganß Judäa, Galiläa un Samaria Fruiden. Soe weor stark un wuoß duür den Buistand fan dem Hoeligen Goeste. Petrus besochte ens olle Hoeligen. Do kamm hoe auk no den, doe in Lydda wuonen. Do faun hoe oenen Mann, doe hoede Äneas; doe hadde oll acht Jore lamm un gichtig uppen Bedde liagen. Petrus sia teo em: Äneas, Jesus Christus maket dui gesund. Sto up un make dui dat Bedde trechte! Do stonn hoe up. Olle Luüe in Lydda un Saron sögen en un bekeren sik teo dem Heren. In Joppe wuone oene Jüngerin, doe hoede Tabea, dat bedütt Roe. Doe was fluidig in geoen Wiarken un gaff fiele Almeosen. Doe weor in den Dagen krank un starf; soe wüösken soe un loögen soe buawen innen Hiuse hen. Joppe lagg donne bui Lydda. Os doe Jünger in Joppe gewar woören, dat Petrus in Lydda was, schicken soe twoe Männer hen un loeden en bidden, hoe solle doch kuomen un nich suümen. Petrus stonn up un geng met. Os hoe do ankamm, gengen soe met em no buawen. Olle Witwen grienen un wuisen em doe Röcke un Klair, doe Tabea maket hadde, os soe no liewe. Petrus loet soe olle heriutgon un fell uppe Knoee un bia. Dann geng hoe up dat Luik teo un sia: Tabea, sto up! Soe make doe Augen up. Os soe Petrus sog, richte soe sik up. Hoe gaff iar doe Hand un holp iar upston. Dann roep hoe doe Hoeligen un doe Witwen herin un gaff soe ienen lebennig wuir. Dat weor in ganß Joppe bekannt un fiele woören gloöwig an den Heren. Petrus hoel sik lange in Joppe up un wuone bui oenen Laugiarwer, doe Simon hoede.

10, 1-8
Do was oen Mann in Cäsarea, doe hoede Kornelius, oen Hauptmann iawer doe italjoensken Saldoden. Doe was met suinem ganßen Hiuse fromm; hoe gaff dem Folke Almeosen un bia ümmer teo Gott. Doe hadde am hellen Dage ümme droe Iur oen Gesicht. Hoe sog oenen Engel bui sik herinkuomen; doe sia: Kornelius! Hoe kaik den Engel an un sia ganß ferschrocken: Her, wat sall ik? Doe Engel sia: Duine Gebedde un duine Almeosen send for Gott kuomen; hoe hät soe gnaidig upnuamen. Niu schicke Luüe no Joppe un lott oenen Mann halen, doe Petrus hett. Doe wuont bui oenem Laugiarwer Simon, dem suin Hius anner Soe liggt. Os doe Engel, doe met em kuürt hadde, weggon was, roep hoe twoee fan suinen Densten un oenen frommen Saldoden, doe ganß getrüwwe was. Hoe fertelle nen olls un schicke soe no Joppe.

10, 9-23
Den annern Dagg, os düöse unnerwiagens wören un baule an doe Statt kaimen, staig Petrus buawen upt Hius un woll bian. Dat was twialf Iur. Hoe was hungerg un woll iaden. Os soe em wat trechtemaken, kamm dat iawer en, dat hoe anners weor. Hoe sog, dat doe Hiemel sik updai un do wat herunnerkamm os oen graut Linnenlaken, dat an foer Tuimpen uppe Ern dalloden weor. Do wören ollerhand graude un lütke Tire inne, doe upper Ern liewet, un Füögel, doe unnern Hiemel floeget. Oene Stimme roep: Sto up, Petrus, slachte un ett! Petrus antweorde: Nai, Her, ik häwwe nau nich oenmol wat gieden, wat gemoen un unroeggen est. Doe Stimme loet sik teom twoeden Mole hairen un sia: Wat Gott roeniget hät, dat sass diu nich for unroeggen haulen. Dat schog droemol. Do weor dat Laken wir no dem Hiemel uptuagen. Os Petrus sik doriawer besann, wat dat Gesicht teo beduün hedde, dat hoe soen hadde, do frogen doe Buan, doe Kornelius schicket hadde, no dem Hiuse fan Simon, un stönnen for der Duür un erkunningen sik, of Simon, doe auk Petrus hoede, dor hiarbiarge. Os Petrus no ümmer iawer dat Gesicht nodachte, sia doe Goest teo em: Do biuden send droe Männer, doe froget no dui. Sto up, stuig heraf un bedenke dat nich lange un go met. Ik häwwe soe schicket. Do geng Petrus herunner un sia teo den Männern: Ik sen dat, den jui soöket. Wat for oene Sake häwwe jui denn? Soe sian: Do est doe Hauptmann Kornelius in Cäsarea; dat est oen frommen Mann. Dat ganße Folk kann em dat betuügen. Dem hät doe hoelige Engel seggt, hoe solle dui halen loden un teolustern, wat diu em soeggen woöres. Petrus loet soe herinkuomen un behoel soe bui sik. Den annern Dagg geng hoe met, auk wecke fan den Broörn iut Joppe gengen met em.

10, 24-33
Den drüdden Dagg kaimen soe in Cäsarea an. Kornelius hadde oll up soe tofft un suine Ferwandten un naichsten Frünne inlan loden. Os Petrus ankamm, geng em Kornelius inne Moöde un fell em teo Foöden un bia: Petrus richte en up un sia: Sto up! Ik sen auk män oen Minske. Os soe sik iutspruaken hedden, gengen soe herin. Petrus faun do oene ganße Ruige fersammelt un sia: Jui wiedet, dat et oenem Jiuden strenge ferbuan est, met oenem Hoeden teo ferkeren, un en teo besoöken; owwer Gott hät mui wuiset, nich oenen Minsken os gemoen odder unroeggen anteosoen. Dorümme sen ik one Bedenken kuomen, os ik reopen weor. Niu soegget mui, worümme häwwe jui mui halen loden. Kornelius sia: Dat send just foer Dage, os ik ümme droe Iur in muinem Hiuse bia; do stonn up oenmol oen Mann met oenem hellen Rocke for mui un sia: Kornelius, Gott hät duin Gebett haurt un an duine Almeosen dacht. Schicke no Joppe un lott den Simon halen, doe auk Petrus hett; doe est in dem Laugiarwer Simon suinem Hiuse, dat anner Soe liggt. Do häwwe ik gluiks no dui henschicket, un diu häs recht don, dat diu kuomen bis. Niu send wui huir olle for Gott suinen Augen buioenanner un witt dat hairen, wat Gott dui befualen hät.

10, 34-43
Petrus sia: Niu soee ik duütlik, dat Gott ninn Folk dem annern fortuüt, un dat em in joedem Folke olle loef send, doe en fürchtet un recht deot. Hoe hät den Kinnern fan Israel suine Buaskop schicket un den Fruiden duür Jesus Christus ferkünnigen loden; doe est de Her iawer olle. Jui wiedet, wat in Judäa schoen un fan Galiläa iutgon est, olls no der Taufe, doe Johannes ferkünniget hät. Jesus fan Nazareth, doe fan Gott met der Kraft fan dem Hoeligen Goeste salwet est, doe est fan Duarp teo Duarp gon un hät Geoes don un gesund maket, doe doe Duüwel in suiner Gewalt hadde. Gott was met em. Wui send Tuügen fan ollem, wat hoe in den Jiuden iarem Lanne un in Jerusalem don hät; den häwwet soe ümmebrocht un ant Kruüß slagen; den hät Gott annen drüdden Dage upwecket un en soen loden, nich dem ganßen Folke, blaut den Tuügen, doe hoe forhiar iutwält hadde. Düöse Tuügen sen wui; wui häwwet met em gieden un drunken, os hoe fan den Dauen upston was. Hoe hät us befualen, wui süöt for dem Folke priegen un betuügen, dat hoe fan Gott bestimmet est, doe Lebennigen un doe Dauen teo richten. Olle Prophoeden wuiset up en hen un betuüget, dat ollen duür suinen Namen doe Sünnen fergiewen weren süöt, doe an en laiwet.

10, 44-48
Os Petrus düt sia, kamm doe Hoelige Goest up olle, doe teohairen. Doe Gloöwigen iut den Jiuden, doe met Petrus kuomen wören, staunen, os soe sögen, dat doe Hoelige Goest suine Gawen auk iawer doe Hoeden iutgaut. Soe hairen soe in Tungen kuüren un Gott danken. Kann oen Breor düösen, doe den Hoeligen Goest justsau os wui kriegen hät, dat Wader for doe Taufe no ferboen? Hoe befeol, soe in dem Namen fan Jesus Christus teo taufen. Do bidden soe en, hoe solle no oen par Dage bui ienen bluiwen.

11, 1-18
Do hairen doe Apostel un doe Broör, doe in Judäa wuonen, dat doe Hoeden auk Gott suin Weort annuamen hedden. Os Petrus wir no Jerusalem kamm, strieden doe Gloöwigen iut den Jiuden met em doriawer un hoelen em for: Diu bis bui den Hoeden wiesen un häs met ienen tohaupe gieden. Do fertelle nen Petrus olls no der Ruige un sia: Ik was in der Statt Joppe. Do kamm ik buim Gebedde in oenen Teostand, wo ik fan mui was, un hadde oen Gesicht. Oen Ding, dat oenem grauden Linnendeoke glaik, weor an foer Tuimpen herafloden un kamm dichte for mui dal. Os ik do herinkaik, sog ik doe Tire, doe up foer Boenen got, un wille Tire, doe upper Ern kriupet, un Füögel, doe unnerm Hiemel floeget. Ik haur oene Stimme, doe sia: Sto up, Petrus, slachte un ett! Ik sia: Nai, Her, in muinem Munne est nau nich oenmol wat wiesen, wat gemoen un unroeggen est. Owwer doe Stimme antweorde fannen Hiemel: Wat Gott roeniget hät, dat hollt diu nich for gemoen! Dat schog droemol; dann weor olls wir nonem Hiemel upnuamen. In dem Augenblicke stönnen droe Männer for dem Hiuse, wo ik was; doe kaimen fan oenem Manne in Cäsarea. Doe Goest sia mui, ik soll one Bedenken metgon. Düöse sess Broör gengen auk met un wui kaimen in dat Hius fan dem Manne. Doe fertelle us, dat hoe in suinem Hiuse oenen Engel soen hedde. Doe hedde for em ston un em seggt: Schicke no Joppe un lott Simon halen, doe auk Petrus hett, doe sall dui Woöre soeggen, wo diu met duinem ganßen Hiuse sialig duür wers. Os ik anfeng teo priegen, fell doe Hoelige Goest justsau up soe, os up us annen Anfange. Do dachte ik an dem Heren suin Weort, os hoe sia: Johannes hät met Wader taufet, owwer jui süöt met dem Hoeligen Goeste taufet weren. Wenn Gott den Hoeden doesülwen Gawen giewen hät os us, konn ik do Gott uphaulen? Os soe dat hairen, swiegen soe stille; soe gaiwen owwer Gott doe Ere un sian: Dann hät Gott den Hoeden auk den Sinn ännert, dat soe liewen süöt.

11, 19-26
Doe Gloöwigen, doe in der Ferfolgung no dem Daue fan Stephanus flüchtet wören, gengen bet no Phönizien, Cypern un Antiochien. Soe ferkünningen dat Weort owwer blaut den Jiuden. Auk Gloöwige iut Cypern un Kyrene wören dotüsken. Doe sian auk den Hoeden dat Weort un priegen nen doe geoe Buaskop fan Jesus Christus. Dem Heren suine Hand was met ienen, dat fiele Hoeden gloöwig woören un sik teo dem Heren bereken. Dat Gerücht dofan kamm auk der Gemoene in Jerusalem teo Auren. Do schicken soe Barnabas no Antiochien. Os hoe dohen kamm un Gott suine Gnade sog, fröwwe hoe sik un ermane soe, soe sollen sik dat faste innen Hadden forniemen un getrüwwe bui dem Heren bluiwen. Hoe was oen frommen Mann, full fan dem Hoeligen Goeste un fan Glauwen. Oene graude Gemoene weor for den Heren gewunnen. Dann roese Barnabas wuider no Tarsus un woll Saulus besoöken. Os hoe en faun, brochte hoe en no Antiochien. Soe bliewen dor bui der Gemoene oen ganß Jor un bekeren fiele Luüe. In Antiochien kamm doe Name Christen teom ersten Mole for doe Jünger up.

11, 27-30
Teo der Tuit kaimen Prophoeden fan Jerusalem no Antiochien. Doe oene, Agabus met Namen, stonn up un dudde duür den Goest an, dat do oene duüre Tuit inner ganßen Welt kuomen soll. Dat dreop in, os Klaudius Kaiser was. Doe Jünger beslüöden, dat joeder den Broörn in Judäa helpen soll, sau fiel os hoe konn. Dat daien soe auk un schicken doe Gawen duür Barnabas un Saulus an doe Ellsten.

12, 1-17
Ümme doe Tuit loet doe Küönik Herodes wecke fan der Gemoene in Jerusalem gefangen niemen un misshanneln. Jakobus, den Breor fan Johannes, loet hoe met dem Swerte henrichten. Os hoe sog, dat den Jiuden dat gefell, loet hoe auk Petrus gefangen niemen. Dat was just in den Dagen, os soe soöde Braut aiden. Hoe loet en ferhaften un int Gefängnis bringen un oene Wachche fan sesstoeggen Mann upstellen. Hoe hadde sik fornuamen, dat hoe en Austern for dat Folk bringen woll. Sau weor Petrus innen Gefängnisse fastehaulen. Owwer doe Gemoene bia Dagg un Nacht for en teo Gott. In der Nacht, os Herodes en den annern Dagg halen loden woll, sloep Petrus tüsken twoe Saldoden, met twoe Kuin fastebiunen; biuden for der Duür stonn no doe Wachche up Posten. Do kamm dem Heren suin Engel herin un oen Lecht schain innen Gefängnisse. Doe Engel stodde Petrus inne Suit un wecke en un sia: Sto uilig up! Do fellen em doe Kuin fannen Hännen. Dann sia doe Engel: Snalle dui den Roemen ümme un tuü dui doe Scheo an! Hoe dai dat. Dann sia hoe no: Hang dui den Mantel ümme un folge mui! Petrus geng heriut un folge em. Hoe wusse owwer nich, dat doe Engel dat richtig sau dai; hoe moene, hoe wöre innen Draume. Soe gengen bui dem ersten un twoeden Posten hiar un kaimen an oene uisern Duür, doe no der Statt hengeng; doe dai sik fan sümst up. Soe kaimen heriut un gengen no oene Strode wuider; do was doe Engel met oenem Mole weg. Do kamm Petrus wir teo sik un sia: Niu woet ik wisse, dat doe Her suinen Engel schicket un mui iut Herodes suinen Hännen reddet hät un fan ollem, wo doe Jiuden met Ungeduld up liuren. Os hoe sik besann, kamm hoe for Maria iar Hius; dat est doe Mudder fan Johannes, doe auk Markus hett; do wören fiele fersammelt un bian. Os hoe anne Porden kloppe, kamm oene Maged, doe hoede Rhode, un lustere, wer do was. Os soe haur, dat et Petrus suine Stimme was, fergatt soe for liuder Froöde, em doe Porden upteomaken, un loep int Hius un roep: Petrus stoet biuden for der Porden. Soe sian: Diu bis fan Sinnen. Soe blaif owwer dobui, dat wöre sau richtig. Do sian soe: Dat est suin Engel. Petrus kloppe ümmer wuider an. Os soe em upmaken, kieken soe en an un wören iuder sik for Froöden. Do wenke hoe nen medder Hand, soe sollen stille suin, un fertelle nen, wo doe Her en iut dem Gefängnisse heriutbrocht hadde un sia: Ferkünniget dat Jakobus un den Broörn. Dann geng hoe weg un taug in oene annere Statt.

12, 18-25
Os et Dagg weor, wören doe Saldoden nich woenig ferfärt un frogen sik oenanner, wo dat met Petrus teogon wöre. Herodes woll en halen loden, faun en owwer nich. Do fernamm hoe doe Posten un loet doe henrichten. Dann geng hoe fan Judäa no Cäsarea un hoel sik dor up. Hoe was den Luüen in Tyrus un Sidon baise; doe kaimen owwer tohaupe un schicken Buan no em hen. Doe kuüren met suinem Minister Blastus un kriegen en up iare Suit un loeden ümme Fruiden bidden, wuil iar Land sik fan dem Küönike suint erniaren moss. Do bestimme hoe den Buan oenen Dagg. An dem heng hoe sik den Mantel ümme, sedde sik up suinen Steol un hoel nen oene Ansproke. Do roep dat Folk: Dat est Gott, doe huir kuürt; dat est ninn Minske. In dem Augenblicke sleog en dem Heren suin Engel, wuil hoe Gott nich doe Ere gaff. Hoe weor fan Wüörmern friaden un starf. Dem Heren suin Weort namm teo un bredde sik ümmer wuider iut. Barnabas un Saulus kaimen wir fan Jerusalem truügge no Antiochien, os soe doe Gawen afliewert hedden, un naimen Johannes met, doe auk Markus hoede.

13, 1-12
Doe Gemoene in Antiochien hadde Lerer un Prophoeden: Barnabas, Simon doe Nigger, Luzius iut Kyrene, Manahen, doe met Herodes tohaupe upwuoßen was, un Saulus. Os soe ens dem Heren doenen un fasten, sia doe Hoelige Goest: Sunnert Barnabas un Saulus teo dem Wiarke iut, teo dem ik soe bereopen häwwe. Do fasten un bian soe un loögen nen doe Hänne up un loeden soe roesen. Sau wören soe fan dem Hoeligen Goeste iutschicket un gengen no Seleuzia un fan dor förden soe medden Scheppe no Zypern. Soe kaimen auk no Salamis un ferkünnigen Gott suin Weort in den Jiuden iaren Scheolen. Soe hedden auk Johannes teo Hülpe bui sik. Soe gengen duür doe ganße Insel bet Paphos. Do fuünen soe oenen Heksenmester, doe hoede Barjesus. Doe was bekannt met dem Landfuaget Sergius Paulus, oenem ferstännigen Manne. Doe loet Barnabas un Saulus kuomen un woll Gott suin Weort hairen. Owwer doe Heksenmester fersochte, den Landfuaget fan dem Glauwen afteohaulen. Saulus, doe auk Paulus hoede, weor full fan dem Hoeligen Goeste un kaik dem Heksenmester int Gesicht un sia: Diu Duüwelskuind! Diu siss full fan List un Nücke; diu hasses olle Gerechtigkoet un wullt nich uphairen, dem Heren doe rechten Wiage teo ferdiarwen. Dem Heren suine Hand sall dui slon un diu wers blind weren un oene Tuit lang doe Sunne nich soen. Saugluiks weor et dunkel un duüster ümme en un hoe geng heriut un sochte Luüe, doe en anner Hand ledden. Os doe Landfuaget dat sog, weor hoe gloöwig un staune iawer dem Heren suine Lere.

13, 13-15
Paulus un doe bui em wören, förden fan Paphos af un kaimen no Perge in Pamphylien. Johannes ferloet soe huir un geng wir truügge no Jerusalem. Soe gengen fan Perge wuider un kaimen no Antiochien in Pisidien. Annen Sunndage gengen soe in den Jiuden iare Scheole un sedden sik. Os dat Gesett un doe Prophoeden forliasen wören, froge soe doe Scheolforstand: Loewe Broör, wenn jui wat soeggen un dat Folk ermanen witt, dann fanget an.

13, 16-25
Do stonn Paulus up un wenke medder Hand un sia: Jui Männer fan Israel un jui Gruichen, doe Gott fürchtet, hairt teo! Doe Gott fan düösem Folke Israel hät iuse Aulen iutwält un hät dat Folk inner Früömde in Ägypten fermert un dann met starkem Arme fan dor wegnuamen. Förtig Jore fersuarge hoe soe in den Sandbiargen. Siewen Fölker fernichte hoe in Kanaan un schenke nen den iar Land os Iarwe. Dann gaff hoe nen foerhunnert un fifftig Jore Richter bet up Samuel. Dann föddern soe oenen Küönik un Gott gaff nen förtig Jore lang den Küönik Saul. Dat was oen Suone fan Kis un oen Mann iut dem Stamme Benjamin. Os hoe den afsedd´t hadde, gaff hoe nen David teom Küönike. Fan dem betuüge hoe: Ik häwwe David fiunen, den Suonen fan Jesse. Dat est oen Mann no muinem Hadde; doe sall olls deon, wat ik will. Iut den Kinnern fan düösem Manne hät Gott in Jesus den Hoeland kuomen loden, sau os hoe dat seggt hät. Owwer korde Tuit for em priege Johannes fan oener Taufe, doe den Sinn ännern soll. Os Johannes suine Tuit ümme was, sia hoe: Ik sen dat nich, wat jui fermeot, owwer no mui kümmet oen anner, for dem sen ik nich wert, dat ik em doe Scheoe iuttoee.

13, 26-41
Loewe Broör, Kinner iut Abraham suinem Geslechte, un jui Gruichen, doe Gott fürchtet, us est düöse geoe Buaskop schicket weoren. Doe Jiuden in Jerusalem un iare Iawersten häwwet Jesus nich kennt, owwer just domedde, dat soe en ferurdoelen, häwwet soe doe Stimme fan den Prophoeden erfüllt, doe olle Sunndage forliasen weret. Soe können an em ninne Schuld fuinen, doe den Daud ferdoene, owwer soe föddern doch fan Pilatus, hoe solle en ümmebringen loden. Os soe sau olls don hedden, wat fan em schriewen stoet, naimen soe en fannen Kruüße heraf un loögen en int Graff. Gott hät en fan den Dauen wir upwecket. Un hoe hät sik fiele Dage bui den soen loden, doe met em fan Galiläa no Jerusalem gon wören. Doe send niu suine Tuügen for dem Folke. Wui bringet jiu doe geoe Buaskop: Gott hät dat Ferspriaken, dat hoe iusen Aulen giewen hät, iaren Kinnern domedde haulen, dat hoe Jesus upwecket hät. Sau stoet dat auk innen twoeden Psalm: Diu bis muin Suone, fandage häwwe ik dui dat Liewen giewen. Dat Jesus fan dem Daue upston est un dat hoe nich wir stiarwen sall, dat hät Gott sau seggt: Ik will jiu doe Gnade sieker haulen, doe ik David teoseggt häwwe. Un oene annere Stuie hett: Diu wers nich teoloden, dat duin Hoeliger fergoet. David, doe teo suiner Tuit Gott no suinem Willen doent hät, doe hät sik suinen Aulen anruiget; hoe est stuorwen un fergon. Owwer den Gott upwecket hät, doe est nich fergon. Niu süö jui wieden, loewe Broör, dat jiu duür düösen Jesus doe Sünne fergiewen werd un auk olle dat, dem jui in Moses suinem Gesedde nich gerecht weren küönt. Doe an Jesus löfft, doe est gerecht. Soet teo dat dat nich indreppet, wat in dem Prophoeden iarem Beoke stoet: Soet teo, jui Ferächter, un wunnert jiu un got togrunne. Ik bringe in jiuen Dagen oen Wiark tostanne, dat jui nich laiwen weret, wenn et jiu fertellt werd.

13, 42-52
Os Paulus un Barnabas heriutgon wollen, bidden doe Gruichen soe, soe sollen den naichsten Sunndagg wir iawer doe Dinge kuüren. Os doe Gemoene iutoenanner geng, folgen fiele Jiuden un Gruichen den boeden. Soe ermanen soe un kuüren nen teo, soe sollen faste in Gott suiner Gnade bluiwen. Den naichsten Sunndagg kamm baule doe ganße Statt un woll Gott suin Weort hairen. Os doe Jiuden doe fielen Luüe sögen, woören soe afgünstig un fengen an, giegen Paulus teo kuüren un iawer dat teo lästern, wat hoe sia. Do sian Paulus un Barnabas fruigg heriut: Jiu mosse Gott suin Weort toerst seggt weren. Wuil jui us owwer afwuiset un jui sümst soegget, dat jui dat oewige Liewen nich naidig häwwet, go wui no den Hoeden. Doe Her hät us befualen: Ik häwwe dui teom Lechte for doe Hoeden maket, dat diu dat Hoel bet ant Enne fanner Ern iutbroen sass. Os doe Hoeden dat hairen, fröwwen soe sik un hedden dem Heren suin Weort loef, un olle, doe for dat oewige Liewen bestimmet wören, woören gloöwig. Dem Heren suin Weort weor in der ganßen Giegend bekannt. Owwer doe Jiuden stöckern doe Iawersten un doe forniemen Fruwwen inner Statt up, doe inne Scheole kaimen un bröchten oene Ferfolgung giegen Paulus un Barnabas tostanne, un dat soe iut der Statt heriutdriewen woören. Soe schüdden den Sand fan iaren Foöden giegen soe af un gengen no Ikonium. Doe jungen Christen bliewen owwer full Froöde in dem Hoeligen Goeste.

14, 1-7
In Ikonium gengen soe auk wir inne Scheole un priegen dor. Fiele Jiuden un Gruichen woören gloöwig. Doe annern Jiuden, doe ungloöwig bliewen, stöckern un hissen doe Hoeden giegen doe Broör up. Paulus un Barnabas bliewen dor lange un leren fruigg in Fertruwwen up den Heren. Doe gaff in suiner Gnade Tuügnis for dat Weort un loet Toeken un Wunner duür iare Hänne schoen. Doe Luüe inner Statt doelen sik in twoe Lager. Wecke hoelen et met den Jiuden un wecke met den Aposteln. Doe Hoeden un Jiuden innen Bunne met den Iawersten inner Statt naimen sik for, soe wollen doe Apostel slon un stoenigen. Os soe dat gewar woören, gengen soe no dem Lanne Lykaonien in doe Stia Lystra un Derbe un doe Nowerskop un priegen dor doe geoe Buaskop.

14, 8-20
In Lystra liewe oen Mann, doe hadde swacke Boene. Hoe was fan Kuind an lamm un moss ümmer sidden; hoe hadde nich gon lert. Doe haur Paulus priegen. Paulus kaik en faste an, un os hoe miarke, dat doe Mann den Glauwen hadde un gesund weren woll, do sia hoe met heller Stimme: Sto risk up duinen Foöden! Do sprang hoe up un geng herümme. Os doe Luüe sögen, wat Paulus don hadde, roepen soe in iarer Sproke: Doe Götter häwwet iuse Gestalt annuamen un send no us herunnerkuomen. Soe sian teo Barnabas Zeus un teo Paulus Hermes, wuil hoe dat Weort hadde. Dem Zeus suin Pruister, doe biuden for der Statt oenen Tempel hadde, brochte Ossen un Kränße for doe Porden un woll oll met dem Folke offern. Os Barnabas un Paulus dat hairen, tüögen soe iare Klair iut, loepen tüsken dat Folk un roepen: Luüe, worümme deo jui dat? Wui send auk Minsken justsau os jui. Wui prieget jiu doe geoe Buaskop, dat jui jiu fan dem falsken Gott teo dem lebennigen Gott bekeren süöt, doe Hiemel, Ern, Soe un olls schaffen hät, wat do inne est. Froöher hät hoe olle Fölker iare oegen Wiage gon loden. Hoe wuise jiu owwer, dat hoe liewe. Hoe dai fiel Geoes un gaff Riangen un fruchtbore Jore un make jiuem Hadden Froöde domedde. Soe sian dat, können owwer dat Folk kium dofan afhaulen, dat soe offern. Dann kaimen Jiuden iut Antiochien un Ikonium un hissen dat Folk up. Soe smieden Paulus met Stoenen un sliepen en iut der Statt un moenen, hoe wöre daude. Os doe Jünger rund ümme en stönnen, stonn hoe wir up un geng inne Statt. Den annern Dagg geng hoe met Barnabas weg no Derbe.

14, 21-28
Os soe in düöser Statt doe geoe Buaskop ferkünnigen, gewünnen soe oene ganße Ruige Jünger. Dann gengen soe wuir truügge no Lystra, Ikonium un Antiochien. Soe stiarken den Jüngern doe Soele un ermanen soe, dat soe innen Glauwen faste bluiwen sollen un sian nen, dat wui fiel luin müöt, wenn wui in Gott suin Ruik kuomen witt. In joeder Gemoene wälen soe doe Ellsten iut, bian un fasten un iawergaiwen soe dem Heren. Dann gengen soe duür Pisidien un kaimen no Pamphylien. Os soe dat Weort no in Perge ferkünniget hedden, gengen soe herunner no Attalia. Fan dor förden soe met oenem Scheppe no Antiochien, wo soe doe Roese anfangen hedden un Gott suiner Gnade for dat Wiark iawergiewen weoren wören, dat soe niu iutrichtet hedden. Os soe ankaimen, fersammele sik doe ganße Gemoene; dann fertellen soe, wat Gott duür soe don hadde, un dat hoe auk den Hoeden doe Duür teo dem Glauwen updon hadde. Soe bliewen dor lange bui den Jüngern in Antiochien.

15, 1-12
Do kaimen Christen iut Judäa an un sian den Broörn: Wenn jui jiu nich besnuin lodet, os Moses dat forschriewen hät, dann küön jui nich sialig weren. Soe strieden sik met Paulus un Barnabas lange doriawer. Tolest schicken doe Broör Paulus un Barnabas un no oenige annere no Jerusalem un loeden doe Apostel un doe Ellsten frogen. Doe Gemoene geng oene Strecke met uppen Wegg. Dann gengen soe duür Phönizien un Samaria un fertellen, dat auk doe Hoeden sik bekeren. Dat make ollen Broörn graude Froöde. Os soe in Jerusalem ankaimen, naimen doe Apostel un doe Ellsten inner Gemoene soe up un loeden sik fertellen, wat Gott olls duür soe don hadde. Owwer wecke fan fan den Pharisäern, doe gloöwig weoren wören, sian: Doe Hoeden müöt auk besnuin un doteo anhaulen weren, dat soe Moses suin Gesett hault. Do kaimen doe Apostel un doe Ellsten tohaupe un besproöken doe Sake. Soe strieden sik lange doriawer. Dann stonn Petrus up un sia: Loewe Broör, jui wiedet: Gott hät mui oll for langer Tuit doteo iutwält, dat doe Hoeden doe geoe Buaskop iut muinem Munne hairen un doran laiwen sollen. Gott, doe dat Hadde kennt, hät sik teo den Hoeden bekennt un ienen den Hoeligen Goest justsau giewen os us. Hoe make ninnen Unnerschoed tüsken ienen un us, os hoe iar Hadde duür den Glauwen roeniget hadde. Worümme wi jui denn Gott fersoöken un den Jüngern oene Last uploeggen, doe iuse Aulen nich driagen können un wui auk nich? Wui huapet, duür den Heren Jesus suine Gnade sialig teo weren justsau os soe. Do swiegen soe olle stille un lustern teo, wat Paulus un Barnabas fan den Toeken un Wunnern fertellen, doe Gott bui den Hoeden duür soe don hadde.

15, 13-21
Os soe teo Enne wören, feng Jakobus an un sia: Loewe Broör, niu lodet mui ens wat soeggen: Simon hät fertellt, wo Gott dat anfangen hät, iut den Hoeden oen Gemoene teo gewinnen, doe suinen Namen bekennt. Dat stimmet auk met den Woören fan den Prophoeden iaweroen. Do stoet schriewen: Naichstens will ik wuirkuomen un David suine Hüdden wir uprichten, doe ferfalen est. Doe Löcker will ik teomaken un olls wir instand sedden. Dann süöt olle annern den Heren soöken, auk doe Hoeden, doe muinen Namen bekennt. Sau sprecket doe Her, doe düt doöt. Düt Ferspriaken est fan aulens hiar bekannt. Dorümme moene ik, dat wui den Hoeden, doe sik teo Gott bekeret, nich unnaidig Lasten uploeggen drüöwet. Wui witt nen schruiwen, dat soe sik waren müöt, Floesk fan Tiren teo iaden, doe offert send; Oeen met Hoeden teo sliuden; Floesk fan Tiren teo iaden, doe ersticket send; Bleot fan Tiren teo drinken, doe slachtet weret. Moses hät in ollen Stian fan aulen Tuin hiar Lüue, doe suin Gesett ferkünniget. Dat werd joeden Sunndagg innen Scheolen forliasen.

15, 22-29
Doe Aposteln, doe Ellsten un doe ganße Gemoene hoelen et for geot, dat soe Männer iutwälen un doe met Paulus un Barnabas tohaupe no Antiochien schicken. Soe wälen Judas, doe auk Barsabbas hoede, un Silas doteo iut, doe boede Ansoen bui den Broörn hedden. Soe gaiwen nen oenen Broef met, doe liue: Doe Apostel, doe Ellsten un doe Broör in Jerusalem gruüßet doe Broör iut den Hoeden, doe in Antiochien, Syrien un Zilizien wuont. Wui häwwet haurt, dat wecke fan us no jiu kuomen send un jiue Gemoene met Gebodden bedrücket häwwet. Jui sollen jiu besnuin loden un dat Gesett haulen. Wui häwwet nen do niks fan seggt. Dorümme häww wui oenmoödig besluaden, dat wui Männer iutwälen un soe met iusem loewen Paulus un Barnabas no jiu henschicken witt. Düöse boeden häwwet iar Liewen for dem Heren Jesus suine Sake insedd´t. Wui schicket jiu Judas un Silas, doe jiu dat auk no met iaren oegen Woören soeggen süöt. Doe Hoelige Goest hät besluaden un wui hault dat auk for geot, dat jiu nich moer Gebodde forschriewen weret os düöse, doe jui naidig haulen müöt. Wart jiu for Göttsenoffer, for Bleotdrinken, for Floesk fan erstickten Tiren un for Oeen met Hoeden. Et magg jiu geot gon!

15, 30-41
Sau woören soe fan der Gemoene afschicket un kaimen no Antiochien. Dor loeden soe doe Gemoene tohaupekuomen un gaiwen den Broef af. Doe ganße Gemoene lass den Broef un fröwwe sik iawer den Traust, den hoe brochte. Judas un Silas, doe sümst Prophoeden wören, ermanen doe Broör un stiarken iaren Glauwen. Os soe dor oene Tuit lang wiesen wören, loeden doe Broör soe wir met Dank no den truüggegon, doe soe schicket hedden. Silas geng nich met truügge. Paulus un Barnabas bliewen in Antiochien un leren un priegen dem Heren suin Weort met fielen annern gemoensam. No oeniger Tuit sia Paulus teo Barnabas: Lott us ens doe Broör in den Stian besoöken, wo wui dem Heren suin Weort ferkünniget häwwet, un soen, wo soe sik hault. Barnabas woll auk Johannes metniemen, doe auk Markus hett. Paulus hoel dat nich for geot un woll en nich metniemen, wuil hoe soe in Pamphylien ferloden hadde un nich bui iarem Wiarke bliewen was. Soe kaimen arg innen Weortwessel un trennen sik. Barnabas forde met Markus no Cypern. Paulus wäle sik Silas un roese af, os doe Broör en dem Heren suiner Gnade befualen hedden. Hoe taug duür Syrien un Zilizien un stiarke doe Gemoene.

16, 1-10
Hoe kamm no Derbe un Lystra. In Lystra was oen Jünger, doe hoede Timotheus. Suine Mudder was oene gloöwige Jiudenfruwwe un suin Fadder oen Gruiche. Doe Broör in Lystra un Ikonium hedden oene geoe Moenung fan Timotheus. Paulus woll en metniemen, owwer ümme doe Jiuden, doe in der Giegend wuonen, loet hoe en besnuin. Soe wüssen olle, dat suin Fadder oen Gruiche was. Os soe duür doe Stia tüögen, make hoe doe Broör met dem Broewe bekannt, den doe Apostel un doe Ellsten in Jerusalem schriewen hedden, dat soe sik dono richten sollen. Do woören doe Gemoenen innen Glauwen stiarket un naimen fan Dagg teo Dagg teo. Os soe duür Phrygien un Galatien gengen, hinnere doe Hoelige Goest soe, dat soe dat Weort in Asien ferkünnigen. Os soe no Mysien kaimen, wollen soe duür Bithynien roesen, owwer doe Goest loet dat nich teo. Soe gengen uilig duür Mysien un kaimen no Troas. Inner Nacht hadde Paulus oen Gesicht: Do was oen Mann iut Mazedonien, doe stonn for em un sia: Kumm doch no Mazedonien un help us! Os Paulus dat Gesicht soen hadde, naimen wui us gluiks for, no Mazedonien teo roesen, un wören sieker, dat doe Her us dohen reopen hadde un wui doe geoe Buaskop dor ferkünnigen sollen.

16, 11-15
Wui förden fan Troas af un kaimen luike up Samothrazien teo un den annern Dagg no Neapolis un fan dor no Philippi. Dat est doe Hauptstatt fan Mazedonien un oene Fruistatt. Wui bliewen doe oenige Dage. Annen Sunndage gengen wui biuden for doe Porden an oenen Fluss, wo soe tohaupekaimen un bian. Wui sedden us dal un kuüren met den Fruwwen, doe dohen kaimen. Do was oene Fruwwe iut Thyatira, doe hoede Lydia, doe ferkoffe Purpurwaren; soe was oene Gruichin, kamm owwer no den Jiuden iaren Gebedden. Der dai der Her dat Hadde up, dat soe up Paulus suine Woöre achtgaff. Soe loet sik un iar ganß Hius taufen un lade us in un sia: Wenn jui moent, dat ik dem Heren getrüwwe sen, dann kuomet un hiarbiarget in muinem Hiuse un naidige us.

16, 16-24
Os wui ens teo dem Gebedde gengen, kamm us oene Maged inne Moöde, doe konn wat in foriut soeggen un brochte iarem Heren fiel Geld domedde in. Doe folge dem Paulus un us ümmer un schroegge: Düöse Minsken send dem ollerhaichsten Gott suine Knechte, doe jiu den Wegg wuisen witt, dat jui sialig weret. Dat dai soe sau Dage lang. Paulus weor bedroöwet. Hoe draigge sik ümme un sia teo dem Goeste: Ik befiale dui in dem Namen fan Jesus Christus, dat diu fan iar aflöss. Dat dai hoe sau fan Stund an. Os iare Heren sögen, dat soe nich mer up Ferdenst met iar huapen können, griepen soe Paulus un Silas un sliepen soe uppen Markt for doe Iawersten. Soe bröchten soe no den boeden Stattfiageden un sian: Düöse boeden bringet doe Statt in Upreor. Soe send Jiuden, owwer soe leret Sidden, doe innen roömsken Lanne nich annuamen un haulen weren drüöwet. Auk dat Folk weor fernuinig un wild. Do loeden doe Iawersten nen dat Tuüg iuttoen un soe met Reon slon. Os soe soe harde slagen hedden bröchten soe soe int Gefängnis un befoölen dem Upsoer, hoe solle soe sieker ferwaren. Os doe dat haur, brochte hoe soe midden int Gefängnis un slaut nen doe Foöde innen Balken faste.

16, 25-34
Midden inner Nacht fengen Paulus un Silas an teo bian un Gott teo luawen, dat olle Gefangenen et hairen können. Do kamm up oenmol sonn stark Erdbiewen, dat doe Grundmuürn in dem Gefängnisse sik bewoeggen, doe Duüren upsprüngen un doe Kuin fan den Gefangenen rieden. Doe Upsoer wake up. Os hoe sog, dat doe Duüren olle uapen stönnen, namm hoe suin Swert un woll sik dat Liewen niemen. Hoe moene, doe Gefangenen wören olle weglaupen. Do roep Paulus ganß helle: Deo dui niks teo Laie! Wui send no olle huir. Do loet hoe sik Lecht bringen un sprang herin un biewe un fell for Paulus un Silas inne Knoee. Hoe brochte soe heriut un sia: Loewe Heren, wat mott ik deon, dat ik sialig were? Soe sian: Laif an den Heren Jesus Christus, dann wers diu un duin Hius sialig weren. Dann sian soe em Gott suin Weort un ollen, doe in suinem Hiuse wören. Hoe namm soe no in dersülwen Nacht met sik un wuoske nen doe Struipen af. Dann loet hoe sik met suinem ganßen Hiuse taufen. Hoe brochte soe in suine Wuonung, sedde soe annen Disk un fröwwe sik met suinem ganßen Hiuse, dat hoe gloöwig weoren was.

16, 35-40
Os et Dagg weor, schicken doe Iawersten iare Denste un loeden soeggen: Lott doe boeden Minsken gon! Doe Upsoer sia teo Paulus: Doe Iawersten häwwet Beschoed schicket, ik sall jiu fruiggloden. Jui küönt in Fruiden hengon. Owwer Paulus sia: Sau goet dat nich. Wui send roömsk. Soe häwwet us one Gericht un Urdoel slon un gefangen sedden loden un niu witt soe us stillken iutwuisen. Soe süöt sümst kuomen un us dat Geloet giewen. Doe Denste mellen dat den Iawersten. Os doe hairen, dat soe roömsk wören, kriegen soe Angest. Soe kaimen un gaiwen nen geoe Woöre, bröchten soe iut dem Gefängnisse un bidden soe, soe sollen doch iut der Statt heriutgon. Do gengen soe iut dem Gefängnisse un gengen no Lydia. Os soe dor doe Broör soen un traistet hedden tüögen soe wuider.

17, 1-15
Soe roesen iawer Amphipolis un Apollonia no Thessalonich. Do hedden doe Jiuden oene Scheole. Sau os Paulus dat gewuont was, geng hoe dorin un unnerhoel sik an droe Sunndagen met den Jiuden iawer Stuien iut der Schrift. Hoe leog soe iut un bewuise, dat Christus luin un fan den Dauen wir upston moss. Düöse Jesus, den ik jiu ferkünnige, sau sia hoe, est doe Christus. Wecke fan den Jiuden loeden sik iawertuügen un hoelen sik an Paulus un Silas, auk oene ganße Ruige Gruichen, doe Gott fürchten, un fiele fornieme Fruwwen. Doe annern Jiuden woören afgünstig doriawer un halen sik oenige laige Kerls heran, doe mössen dat Folk uphissen, dat et Unriue inner Statt gaff. Dann tüögen soe for Jason suin Hius un söchten dor no Paulus un Silas, un wollen soe for dat Folk bringen. Os soe soe dor nich fuünen, sliepen soe Jason un oenige Broör for doe Iawersten inner Statt un schroeggen: Düöse, doe doe ganße Welt upstöckert, send niu auk no us kuomen. Jason hät soe upnuamen. Düöse send olle giegen den Kaiser. Soe soegget, oen anner wöre Küönik, doe Jesus. Soe bröchten doe Iawersten un dat Folk in Wiut, os doe dat hairen. Doe Iawersten loeden Jason un doe annern nich oer gon, bet soe Siekerhoet fan ienen hedden. Doe Broör schicken Paulus un Silas inner Nacht no Beröa. Os soe do ankaimen, gengen soe in den Jiuden iare Scheole. Doe Jiuden in Beröa wören milder os doe in Thessalonich. Soe naimen dat Weort willig up un söchten inner Schrift, of dat domedde stimme, wat soe hairen. Fiele woören gloöwig un auk oenige fan den frommen gruichisken Fruwwen un Männern. Os doe Jiuden in Thessalonich gewar woören, dat Paulus Gott suin Weort auk in Beröa ferkünnige, kaimen soe un hissen do auk dat Folk up. Doe Broör schicken Paulus saugluiks weg un loeden en den Weg wälen, os wenn hoe no der Soe genge. Silas un Timotheus bliewen in Beröa. Oenige gengen met Paulus un bröchten en no Athen. Os soe wir afroesen, kriegen soe for Silas un Timotheus Beschoed met, dat doe boeden uilig no em kuomen sollen.

17, 16-21
Os Paulus in Athen up soe toffe, weor suin Goest ganß bedroöwet iawer doe fielen Göttsenbeller, doe hoe in der Statt sog. Hoe unnerhoel sik inner Scheole met den Jiuden un met den Hoeden, doe Gott fürchten, un uppen Markte met ollen, doe dohen kaimen. Oenige fan den Gelerden iut den Scheolen fan den Epikuräern un Stoikern strieden sik met em. Wecke sian: Wat well düöse Hansnar soeggen? Wecke moenen owwer: Hoe well us met früömden Göttern bekannt maken. Hoe ferkünnige nen fan Jesus un fan dem Upston fan den Dauen. Soe naimen en anne Hand un gengen met em no dem Areshüögel un sian fründlik: Küön wui niu gewar weren, wat dat met der nuiggen Lere up sik hät, doe diu us ferkünniges? Diu fertells do Dinge, doe us wat Nuigges send. Wui wollen gern wieden, wat dat oegentlik est. Doe Luüe in Athen un auk doe Früömden, doe do wuonen, hairen niks loewer, os wenn wat Nuigges fertellt weor.

17, 24-34
Paulus geng midden up den Areshüögel ston un sia: Ik soee, dat jui huir in Athen uiwerg doe Götter eret. Ik sen duür jiue Statt gon un häwwe jiue Tempel bekieken un häwwe oenen soen, doe hadde doe Inschrift: For den Gott, doe unbekannt est. Düösen Gott, den jui nich kennt un doch eret, den will ik jiu ferkünnigen. Gott, doe doe Welt maket hät un olls wat do inne est, doe est doe Her innen Hiemel un upper Ern un wuont nich in Tempeln, doe met Hännen maket send. Hoe lött sik auk nich fan Minskenhännen bedoenen, os wenn hoe dat naidig hedde. Hoe gifft sümst joedem Liewen un Om un olls, wat naidig est. Hoe hät dat sau inrichtet, dat fan oenem Minsken olle Fölker upper Ern afstammet un soe upper ganßen Ern wuont. Hoe hät auk bestimmet, wo lange oen Folk beston un wo wuit suin Land gon sall. Dat hät hoe don, dat soe em soöken süöt, of soe en fillichte foölen un fuinen weret, wuil hoe fan joedem unner us nich wuit af est. Wui liewet in em un send in em. Dorümme häwwet wecke fan jiuen Dichtern seggt: Wui send suin Geslecht. Wenn wui owwer Gott suin Geslecht send, dann drüöw wui nich moenen, Gott gluike den Bellern, doe duür doe Kunst un den Goest fan dem Minsken iut Gold, Sülwer un Stoen maket send. Gott hät doe Tuit, os soe en nich kennen, gnaidig iawersoen. Niu well hoe owwer, dat soe olle un an ollen Ennen den Sinn ännert. Hoe hät oenen Dagg bestimmet, an dem hoe doe ganße Welt duür oenen Minsken gerecht richten well, den hoe doteo bestellt hät. Hoe hät et ollen Minsken mögglik maket, an den teo laiwen, wuil hoe en fan den Dauen upwecket hät. Os soe hairen, dat doe Dauen wir upstot, fengen wecke an teo spodden, un wecke sian: Wui witt do naichstens wat fan hairen. Do geng Paulus weg. Oenige hengen Paulus an un woören gloöwig. Teo düösen haur Dionysius, doe Richter uppen Areshüögel was, un oene Fruwwe, doe Damaris hoede, un no oenige annere.

18, 1-11
Dann geng Paulus fan Athen no Korinth. Do dreop hoe oenen Jiuden iut Pontus, doe hoede Akwila un suine Fruwwe hoede Priska. Doe wören kordens iut Italien kuomen, wuil doe Kaiser Klaudius olle Jiuden iut Reom wegdriewen hadde. Doe hadde datsülwe Handwiark. Paulus geng dohen un blaif do wuonen un holp em arboeden. Soe wören Teltmaker. Hoe priege joeden Sunndagg inner Scheole un sochte Jiuden un Hoeden teo gewinnen. Os Silas un Timotheus iut Mazedonien ankaimen, dränge doe Goest Paulus, doe Jiuden teo iawertuügen, dat Jesus doe Christus est. Os soe dat nich hairen wollen un anfengen, en teo ferspodden, schüdde hoe den Sand fan suinem Tuüge un sia: Jiue Bleot werd jiu uppen Kopp kuomen; ik sen nich schuld doran un go niu no den Hoeden. Dann geng hoe weg un wuone in oenem Hiuse, dat haur Titus Justus. Dat was oen Hoede, doe Gott fürchte; suin Hius lagg donne bui der Scheole. Krispus, doe Iawerste fan der Scheole, weor met suinem ganßen Hiuse gloöwig. Auk süss kaimen in Korinth no fiele annere teom Glauwen un loeden sik taufen. Inner Nacht sia doe Her in oenem Gesichte teo Paulus: Sui nich bange, priege un swuig nich! Ik sen bui dui un nich oene sall dui wat deon. Ik häwwe no fiele in düöser Statt, doe mui hairt. Hoe blaif doe oen Jor un sess Monade un priege Gott suin Weort.

18, 12-17
Os Gallio Landfuaget in Achaja was, wören doe Jiuden oenig weoren un fellen iawer Paulus hiar un bröchten en for den Richtersteol un sian: Düöse kuürt dem Folke for, soe mössen Gott anners doenen, os innen Gesedde stoet. Os Paulus sik wuiren woll, sia Gallio teo den Jiuden: Wenn sik dat ümme Ferbriaken un Laighoet hannele, loewe Jiuden, dann naime ik jiue Klage gern an. Wuil sik dat owwer ümme doe Lere, ümme besonnere Namen un ümme dat Gesett hannelt, müö jui sümst soen, wat jui domedde anfanget. Ik will do nich iawer richten. Sau wuise hoe soe af. Doe griepen doe Gruichen Sosthenes, den Iawersten fan dem Scheolforstanne, un sloögen en dichte for dem Richtersteole, owwer Gallio kümmere sik do nich ümme.

18, 18-23
Paulus blaif no lange in Korinth. Dann namm hoe Afschoed un forde met Priska un Akwila no Syrien. In Kenchrea loet hoe sik dat Hor snuin; hoe hadde wat luawet. In Ephesus trenne hoe sik fan Priska un Akwila. Hoe geng dor blaut inne Scheole un unnerhoel sik met den Jiuden. Soe bidden en, hoe solle no länger bluiwen, owwer hoe geng do nich up in. Hoe namm Afschoed un sia: Ik mott dat naichste Fest in Jerusalem fuiren, owwer wenn Gott well, dann kuome ik naichstens wir huirhen. Sau forde hoe fan Ephesus af. In Cäsarea geng hoe ant Land un roese dann no Jerusalem, gruüße dor doe Gemoene un geng wir truügge no Antiochien. Hoe ferwuile dor oene Tuitlang un roese dann wuider un taug duür Galatien un Phrygien un stiarke doe Jünger innen Glauwen.

18, 24-28
Do kamm oen Jiude iut Alexandrien no Ephesus. Doe hoede Apollos. Doe priege un was medder Schrift bekannt. Hoe kenne auk dem Heren suinen Wegg un lere olls genau, wat em iawer Jesus bekannt was. Hoe kenne owwer blaut dem Johannes suine Taufe. Doe feng an, inner Scheole fruigg teo priegen. Os Priska un Akwila en hairen, naimen soe en bui sik up un loögen em Gott suinen Wegg no biader iut. Os hoe sik fornamm, no Achaja teo roesen, muntern en doe Broör doteo up un schriewen an doe Jünger in Korinth, soe sollen en bui sik upniemen. Os hoe dor ankamm, weor hoe fielen gloöwigen Jiuden teom grauden Siagen. Hoe tratt bestännig giegen doe Jiuden up un bewuise nen iut der Schrift, dat Jesus doe Christus est.

19, 1-7
Os sik Apollos in Korinth uphoel, roese Paulus duür doe Länner buawen innen Biargen un kamm dann no Ephesus un faun dor oenige Jünger. Hoe froge soe: Häww jui auk den Hoeligen Goest kriegen, os jui gloöwig weoren send? Soe sian: Wui häwwet nich ens haurt, dat et oenen Hoeligen Goest gifft. Do froge hoe: Up wen sen jui denn taufet? Soe sian: Up Johannes suine Taufe. Paulus sia: Johannes hät oene Taufe lert, doe den Sinn ännert, un hät teo dem Folke seggt, soe sollen an den laiwen, doe no em kaime; dat est Jesus. Os soe dat hairen, loeden soe sik up dem Heren Jesus suinen Namen taufen. Os nen Paulus dann doe Hänne upleog, kamm doe Hoelige Goest up soe; soe können met annern Tungen kuüren un wuissoeggen. Dat wören an twialf Mann.

19, 8-20
Paulus geng inne Scheole un priege fan Gott suinem Ruike. Droe Monade lang fersochte hoe, doe Jiuden dofan teo iawertuügen. Os owwer wecke ferstocket wören un nich löffen un dem Heren suinen Wegg for der Gemoene ferspodden, trenne hoe sik fan den Jiuden. Hoe sunnere doe Jünger af un lere olle Dage in Tyrannus suiner Scheole. Dat diur twoe Jore un olle, doe in Asien wuonen, Jiuden un Gruichen, hedden Geliagenhoet, Gott suin Weort teo hairen. Gott dai Wunnertoeken duür Paulus, dat et den Luüen upfell. Doe Doöker, wo hoe sik den Swait medde afwiske, un doe Föddoöke, doe hoe bui der Arboet dreog, loögen soe up doe Kranken; dann woören iare Krankhoeden hoelt un doe baisen Goester ferdriewen. Do wören auk Jiuden, doe herümmetüögen un baise Goester iutdriewen. Doe fersöchten, dem Heren Jesus suinen Namen iawer doe baisen Goester anteoreopen un sian: Ik beswiare jiu bui Jesus, den Paulus prieget. Do wören siewen Süöne fan dem Haugenpruister Skefas, doe dat dain. Owwer doe baise Goest antweorde: Jesus kenne ik un fan Paulus häwwe ik woll wat haurt, owwer wer sen jui? Doe Minske, in dem doe baise Goest satt, sprang up, kraig soe unner un misshannele soe sau, dat soe one Tuüg un met Wunnen iut dem Hiuse laupen mössen. Dat hairen olle Jiuden un Hoeden, doe in Ephesus wuonen. Soe kriegen grauden Schrecken un doe Name Jesus weor niu wichtig haulen un hauge luawet. Do kaimen auk fiele fan den, doe gloöwig weoren wören un bekennen, wat soe froör driewen hedden. Soe hedden auk Kunststücke maket un bröchten niu iare Boöker un ferbrennen soe. Soe riaken up, wat soe wert wören, un kriegen fifftig diusend Grössen heriut. Sau namm dem Heren suin Weort teo un kraig graude Macht.

19, 21-22
Os düt schoen was, namm sik Paulus for, duür Mazedonien un Achaja no Jerusalem teo roesen un sia: Wenn ik do wiesen sen, mott ik auk Reom no soen. Hoe schicke twoee fan suinen Gehülfen, Timotheus un Erastus, foriut no Mazedonien un blaif sümst no oene Tuitlang in Asien.

19, 23-41
Just teo der Tuit gaff dat grauden Upreor iawer dem Heren suine Lere. Do was oen Goldsmett, Demetrius hoede hoe, doe make lütke sülwerne Tempel os Andenken an der Diana iaren Tempel un ferschaffe den Handwiarkern grauden Ferdenst. Doe loet ens suine Gehülfen tohaupekuomen un sia: Jui wiedet, dat wui geoe Inname fan iusem Geschäft häwwet. Jui soet un hairt owwer auk, dat düöse Paulus in Ephesus un buino in ganß Asien doe Luüe iawerkuürt un affällig maket un seggt: Dat send ninne Götter, doe met Hännen maket send. Et est owwer nich blaut iuse Geschäft, wat togrunne goet, auk der grauden Diana iar Tempel werd ferachtet, un doe Göttin, doe ganß Ephesus un doe ganße Welt ert, ferlüsst iare Grödde un iaren Glanß. Os soe dat hairen, kriegen soe doe Wiut un schroeggen: Graut est doe Diana in Ephesus. Doe ganße Statt kamm in Upreor. Soe loepen olle no dem Tempel un sliepen auk Gajus un Aristarchus dohen, doe met Paulus iut Mazedonien kuomen wören. Paulus woll auk hengon, owwer doe Jünger hoelen en truügge. Auk oenige fan den Iawersten inner Statt, doe met Paulus geot bekannt wören, schicken Buan un loeden em soeggen, hoe solle nich no dem Tempel gon. Dat Folk schroegge wild duürnanner; doe oene roep düt, doe annere dat, un doe moesten wüssen gar nich, worümme soe tohaupekuomen wören. Do loeden soe oenen Alexander for dat Folk trian, den doe Jiuden forschuawen hedden. Doe wenke medder Hand un woll nen doe Sake klor maken. Os soe sögen, dat hoe oen Jiude was, schroeggen soe olle os iut oenem Munne: Graut est doe Diana in Ephesus! Dat diure twoe Stunnen lang. Tolest brochte doe Stattfuaget dat Folk teo Riue un sia: Männer fan Ephesus, wo est inner Statt woll oen Minske, doe nich woet, dat doe Statt Ephesus der grauden Diana doent un iar Beld ert, dat fannen Hiemel falen est. Dat kann ninn Minske afstruiden, un dorümme süö jui niu stille suin un jiu doe Sake iawerloeggen. Jui häwwet düöse boeden huirhen brocht; soe send owwer ninne Roöwer, doe inbruaken un iuse Göttin bestualen un ferlästert häwwet. Wenn owwer Demetrius un suine Gehülfen Klagen giegen annere häwwet, dann gifft dat doch Gerichtsdage un Iawersten; lodet soe sik do oenanner ferklagen. Wenn jui fillichte no annere Saken häwwet, dann küönt doe slichtet weren, wenn sik doe Gemoene fersammelt. Wui müöt bedenken, dat wui ümme düösen Upreor ferklaget weren küönt, un dann sen wui nich instanne, us teo entschülligen. Os hoe dat seggt hadde, schicke hoe dat Folk nohius.

20, 1-6
Os doe Unriue forbui was, loet Paulus doe Jünger tohaupekuomen. Hoe ermane soe un namm Afschoed un roese no Mazedonien. Hoe taug duür dat Land un ermuntere doe Jünger met fielen geoen Woören. Dann kamm hoe no Gruichenland un hoel sik do droe Monade up. Os hoe medden Scheppe no Syrien foören woll, hedden sik doe Jiuden giegen en wat fornuamen. Do entslaut hoe sik un roese wir duür Mazedonien truügge. Met em roesen: Sopater, Pyrrhus suin Suone iut Beröa; Aristarchus un Sekundus iut Thessalonich; Gajus iut Derbe un Timotheus; Tychikus un Trophimus iut Asien. Düöse boeden lesten gengen foriut un töffen in Troas up us. Wui förden no dem Austerfeste fan Philippi af un kaimen no fuif Dagen in Troas an un hoelen us do siewen Dage up.

20, 7-12
Den ersten Dagg inner Wieken kaimen wui tohaupe un broöken dat Braut. Paulus priege forhiar lange bet midden inne Nacht, wuil hoe den annern Muaren afroesen woll. In dem Sale, wo soe fersammelt wören, brennen fiele Lampen. Do satt oen jungen Mann upper Fensterbank, Eutychus was suin Name, un sloep in, os Paulus sau lange priege. Hoe ferlaus dat Gluikgewicht un fell herunner. Os soe en upbuüren, moenen soe, hoe wöre daude. Paulus geng herunner, bucke sik iawer en, namm en inne Arme un sia: Maket jiu ninne Suarge, doe Soele est no in em. Dann geng hoe wir herup, breok dat Braut un att. Hoe unnerhoel sik no met den Broörn, bet et helle weor; dann namm hoe Afschoed. Den Eutychus bröchten soe lebennig nohius. Dat was for olle oen grauden Traust.

20, 13-16
Wui annern wören oll no dem Scheppe foriutgon un förden no Assus af, wo wui Paulus upniemen sollen. Hoe hadde dat sau bestimmet, wuil hoe den Wegg fan Troas no Assus teo Feode gon woll. Os hoe us in Assus dreop, naime wui en met un förden no Mitylene. Fan dor geng doe Roese wuider. Den annern Dagg kaime wui no Chios un den drüdden Dagg no Samos un förden dann no Milet. Paulus hadde sik fornuamen, hoe wolle an Ephesus forbuifoören un ninne Tuit in Asien ferloesen. Hoe uile; wuil hoe Pingsten in Jerusalem suin woll, wenn et iawen mögglik wöre.

20, 17-35
Fan Milet schicke hoe Buan no Ephesus un loet doe Ellsten inner Gemoene no sik kuomen. Os doe ankaimen, sia hoe: Jui wiedet, wo ik doe ganße Tuit iawer bui jiu liewet häwwe, fan dem ersten Dage an, os ik no Asien kamm. Ik häwwe dem Heren doemoödig doent, faken met Trainen un Kummer, doe mui iawerkamm, wuil mui doe Jiuden ferfolgen. Ik häwwe jiu niks ferswiegen, wat jiu doenlik suin kann, wenn ik jiu innen Scheolen un innen Huüsern priege un upmuntere. Ik häwwe Jiuden un Gruichen ermant, soe sollen sik teo Gott bekeren un an iusen Heren Jesus Christus laiwen. Ik roese niu no Jerusalem, wuil doe Goest mui drifft, un woet nich, wat ik do deon sall. Ik woet blaut, dat doe Hoelige Goest mui in ollen Stian betuüget, dat et dor Gefängnis un Loeden for mui giewen werd. Owwer dat höllt mui nich truügge un auk dat Liewen güllt mui niks, wenn ik blaut met dem Denste teo Enne kuome, den ik fan dem Heren Jesus kriegen häwwe, dat ik doe geoe Buaskop fan Gott suiner Gnade ferkünnigen sall. Ik woet, dat jui mui nich wuirsoen süöt, jui olle, doe ik besocht häwwe, wuil ik jiu Gott suin Ruik ferkünnigen soll. Dorümme betuüge ik jiu fandage, dat ik an dem Bleoe fan jiu unschüllig sen. Ik häwwe jiu niks ferswiegen un häwwe jiu Gott suinen ganßen Rot un Willen bekanntmaket. Achtet up jiu sümst un up doe ganße Gemoene, in der jiu doe Hoelige Goest teo Bischöffen bestellt hät, dat jui dem Heren suine Gemoene hoön süöt, doe hoe duür suin oegen Bleot gewunnen hät. Ik woet, dat no muinem Afschoede wille Wülwe bui jiu inbriaken weret, doe doe Gemoene nich schaunen weret. Auk iut der Gemoene sümst weret Männer upston un ferkerde Dinge leren, ümme doe Jünger for sik teo gewinnen. Dorümme waket un denket doran, dat ik droe Jore lang Dagg un Nacht nich noloden häwwe, joeden fan jiu unner Trainen teo ermanen. Niu iawerlode ik jiu Gott un dem Weorde fan suiner Gnade. Doe kann jiu uprichten un jiu dat Iarwe met ollen giewen, doe hoeliget send. Sülwer, Gold un Klair häwwe ik fan nich oenen annuamen. Jui wiedet sümst, dat ik for mui un auk for doe, doe bui mui wören, met muinen Hännen arboedet häwwe. Ik häwwe jiu wuiset, dat wui sau arboeden un auk no for doe Swacken suargen müöt, un dobui an dat Weort fan iusen Heren Jesus denken süöt, dat hoe sümst seggt hät: Giewen est sialiger os niemen.

20, 36-38
Os hoe dat seggt hadde, fell hoe uppe Knoee dal un bia met ollen. Soe grienen bedroöwet un fellen Paulus ümmen Hals un küssen en. Am moesten wören soe doriawer bedroöwet, dat hoe seggt hadde, soe sollen en nich wir wuirsoen. Dann gengen soe met bet an dat Schepp.

21, 1-6
Os wui Afschoed nuamen hedden, förde wui luike up Kos teo un kaimen den annern Dagg no Rhodus un fan dor no Patara. Dor droöpe wui oen Schepp, dat no Phönizien foören woll. Wui gengen dorup un förden wuider. Os wui Cypern in Sicht kriegen, loede wui dat links luiggen un förden no Syrien un kaimen in Tyrus an. Dor soll dat Schepp doe Fracht iutlan. Wui söchten dor doe Jünger up un bliewen dor siewen Dage. Doe Jünger sian Paulus duür den Goest, hoe solle doch nich no Jerusalem roesen. Os doe siewen Dage ümme wören, woll wui wir affoören. Doe Broör un iare Fruwwen un Kinner bröchten us bet for doe Statt. Annen Oöwer loede wui us uppe Knoee dal un bian. Dann naime wui Afschoed fan oenanner. Wui stiegen upt Schepp un doe gengen wir nohius.

21, 7-16
Wui förden fan Tyrus af un kaimen no Ptolemäus. Wui besöchten do doe Broör un bliewen do oenen Dagg. Den annern Dagg tüöge wui wuider un kaimen no Cäsarea. Dor genge wui in dat Hius fan Philippus. Doe haur teo den Siewen un priege doe geoe Buaskop. Bui dem bliewe wui. Hoe hadde foer Döchter; doe wören unbefruigget un können wuissoeggen. Os wui do oenige Dage wiesen wören, kamm oen Prophoet iut Judäa an, doe besochte us. Hoe hoede Agabus. Doe namm Paulus suinen Roemen un baun sik doe Hänne un doe Foöde domedde un sia: Sau seggt doe Hoelige Goest: Den Mann, dem düöse Roemen hairt, süöt doe Jiuden in Jerusalem sau buinen un den Hoeden iutliewern. Os wui dat hairen, hoele wui un olle Broör in Cäsarea en an, hoe solle doch nich no Jerusalem gon. Paulus antweorde: Wat sall dat, dat jui gruint un mui dat Hadde swor maket? Ik sen willens, mui ümme den Heren suinen Namen buinen teo loden un auk teo stiarwen. Os hoe nich nogiewen woll, gaiwe wui us tofria un sian: Dem Heren suin Wille magg schoen. Oenige Dage läder make wui us ferdig un gengen no Jerusalem. Auk oenige fan den Jüngern iut Cäsarea kaimen met un bröchten us no Mnason; dat was oen aulen Jünger iut Cypern, bui dem solle wui wuonen.

21, 17-26
Os wui in Jerusalem ankaimen, naimen us doe Jünger met Froöden up. Den annern Dagg geng Paulus met us no Jakobus, wo doe Ellsten tohaupekaimen. Os hoe soe begruüßet hadde, fertelle hoe olls no der Ruige, wat Gott duür suin Amt unner den Hoeden don hadde. Os doe Ellsten dat hairen, danken soe Gott un sian teo Paulus: Loewe Breor, diu suüs, dat fiele diusend Jiuden gloöwig weoren send, owwer soe striewet no uiwerg for dat Gesett. Niu est nen fertellt weoren, diu födders olle Jiuden up, doe unner den Hoeden wuont, soe sollen fan Moses suinem Gesedde affalen, un diu sias nen, soe sollen doe Kinner nich besnuin loden un nich no den Forschriften fan dem Gesedde liewen. Wat süö wui niu deon? Et werd jo bekannt weren, dat diu huir bis. Deo, wat wui dui soegget! Huir send foer Männer, doe wat luawet häwwet. Doe nimm met, luawe auk wat un betale doe Kosten for doe annern, dat soe sik dat Hor snuin lodet. Dann weret soe olle insoen, dat dat nich wor est, wat soe fan dui haurt häwwet un dat diu sümst dat Gesett hölls. Doe gloöwigen Hoeden häwwet dat nich naidig. Wui häwwet bestimmet un ollen schriewen, dat et geneog est, wenn soe sik for Floesk fan Offertiren, for Bleotdrinken, for Floesk fan erstickten Tiren un for Oeen met Hoeden waret. Paulus loet doe Männer kuomen un luawe datsülwe. Den annern Dagg geng hoe innen Tempel un loet do anmellen, dat doe Dage for iar Gelübde ümme wören, un blaif innen Tempel, bet for joeden dat Offer brocht was.

21, 27-41
Os doe siewen Dage ümme wören, sögen en doe Jiuden iut Asien innen Tempel. Soe hissen dat ganße Folk up, griepen en un roepen: Männer fan Israel, helpet! Düt est doe Minske, doe ollerwiagen den Luüen Leren giegen iuse Folk un iuse Gesett un giegen düöse Stuie buibringet. Hoe hät niu Hoeden innen Tempel brocht un düöse hoelige Stuie gemoen maket. Soe hedden forhiar Trophimus iut Ephesus met em inner Statt soen un moenen, Paulus hedde en innen Tempel metnuamen. Et gaff Upsoen inner ganßen Statt un doe Luüe loepen tohaupe. Soe griepen Paulus un rieden en iut dem Tempel heriut un slüöden doe Duüren innen Tempel teo. Os soe en ümmebringen wollen, weor dem Iawersten fanner roömsken Wachche mellt, in ganß Jerusalem wöre oen Upreor. Doe namm tengern Saldoden un Hauptluüe met un loep no dem Tempel. Os soe den kuomen sögen, hairen soe up, Paulus teo slon. Os doe Iawerst ankamm, loet hoe Paulus gruipen un met twoe Kuin fastebuinen. Dann froge hoe en, wer hoe wöre un wat hoe don hedde. Doe oene innen Folke schroegge düt, doe annere dat. Os hoe iut dem Geschroegg nich kleok weren konn, loet hoe Paulus int Lager bringen. Os Paulus bui den Treppen was, mössen doe Saldoden en driagen, sau wone was dat Folk. Soe folgen em un schroeggen: Hoe sall stiarwen! Os Paulus in dat Lager brocht weor, sia hoe teo dem Iawersten: Draff ik oen Weort met dui kuüren? Doe sia: Kanns diu gruichisk? Dann bis diu nich doe Jiude iut Ägypten, doe kordens doe foerdiusend Mörder upstöckert hadde un domedde in doe Sandbiarge flüchtet est? Paulus sia: Ik sen oen Jiude iut Tarsus un sen Bürger in düöser bekannten Statt in Zilizien. Ik bidde dui, giff mui Ferlaif, dat ik met dem Folke kuüren kann. Os hoe Ferlaif doteo hadde, stelle hoe sik buawen up doe Treppen un wenke dem Folke medder Hand; do wören soe olle stille un hoe sia up Hebroesk:

22, 1-21
Loewe Broör, hairt teo, wat ik jiu teo soeggen häwwe. Os soe hairen, dat hoe hebroesk kuüre, wören soe no stiller. Dann sia hoe: Ik sen oen Jiude, gebuaren in Tarsus in Zilizien, owwer upwuoßen huir in düöser Statt. Teo den Foöden fan Gamaliel häwwe ik os Schoöler siaden un ik sen strenge no dem Gesedde fan iusen Aulen ertuagen. Ik was sau uiwerg for Gott, os jui dat fandage olle no send. Dorümme häwwe ik düöse Lere bet uppen Daud ferfolget. Ik häwwe Mannsluüe un Friusluüe met Kuin buinen un gefangen sedden loden. Dat küönt mui doe Haugenpruister un doe ganße Hauge Rot betuügen. Soe häwwet mui Broewe an doe Broör in Damaskus metgiewen. Ik sen dohen roeset un woll olle Christen, doe do wuonen, strafen un in Kuin no Jerusalem bringen. Os ik dichte bui Damaskus was, strole up oenmol ümme Middagg oen helle Lecht fannen Hiemel. Ik fell uppe Ern un haur oene Stimme, doe sia: Saul, worümme ferfolges diu mui? Ik froge: Wer bis diu, Her? Hoe antweorde: Ik sen Jesus fan Nazareth, den diu ferfolges. Doe bui mui wören, sögen dat Lecht, owwer hairen doe Stimme nich, doe met mui kuüre. Do froge ik: Her, wat sall ik deon? Hoe antweorde: Go no Damaskus! Do süöt soe dui olls soeggen, wat dui teo deon bestimmet est. Os ik for liuder Glanß fan dem Lechte nich soen konn, naimen soe mui anne Hand. Sau kamm ik no Damaskus. Do wuone oen frommen Mann, doe hoede Ananias, doe hoel dat Gesett getrüwwe un hadde oen geot Tuügnis bui den Jiuden. Doe kamm no mui, geng bui mui ston un sia: Loewe Breor Saul, kuik mui an! In dem Augenblicke konn ik wir soen un kaik en an. Do sia hoe: Doe Gott fan iusen Aulen hät dui doteo iutwält, dat diu suinen Willen kennen un den Gerechten soen un doe Stimme iut suinem Munne hairen sass. Diu sass bui ollen Minsken suin Tuüge for dat suin, dat diu soen un haurt häs. Wat wullt diu niu no toöwen? Sto up, lott dui taufen un doe Sünnen afwasken un reop dem Heren suinen Namen an! Os ik no Jerusalem truüggekamm un innen Tempel bia, kamm ik fan mui un sog en. Do sia hoe: Mak, dat diu uilig iut Jerusalem heriutkümmes; soe weret duin Tuügnis iawer mui nich anniemen. Ik sia: Her<,> soe wiedet doch sümst, dat ik olle, doe an dui löffen, gefangen namm un innen Scheolen slon loet. Os dat Bleot fan duinem Tuügen Stephanus ferguaden weor, stonn ik dobui un hadde Gefallen doran un ferware den doe Klair, doe en ümmebröchten. Do sia hoe mui: Go hen! Ik will dui wuit inne Welt no den Hoeden schicken.

22, 22-30
Bet dohen hedden soe en gewären loden, os owwer düt Weort kamm, roepen soe: Weg fanner Ern met düösem Minsken! Doe draff nich länger liewen. Os soe sau schroeggen un sik doe Mäntel iuttüögen un Sand inne Lucht smieden, loet en doe Iawerst int Lager bringen un befeol, soe sollen en slon un iutfrogen. Hoe woll wieden, worümme doe Jiuden sonne Wiut up en hedden. Os hoe oll fastebiunen was un slagen weren soll, sia Paulus teo dem Hauptmanne: Drüöwe jui oenen roömsken Bürger buinen un slon, one dat hoe ferurdoelt est? Os doe Hauptmann dat haur, geng hoe no dem Iawersten un melle em: Wat wullt diu niu maken? Düöse Mann est roömsk. Do kamm doe Iawerst un sia: Soegg mui, bis diu oen roömsken Bürger? Hoe sia: Jeo. Doe Iawerst sia: Ik häwwe dat Bürgerrecht met fiel Geld kofft. Paulus sia: Ik sen auk roömsk gebuaren. Doe Saldoden, doe en slon un iutfrogen sollen, mössen saugluiks truüggetrian, un doe Iawerst was ferliagen, os hoe insog, dat hoe oenen roömsken Bürger buinen loden hadde. Den annern Dagg woll hoe genau wieden, worümme en doe Jiuden anklaget hedden. Hoe loet em doe Roemen lössmaken un befeol, doe Haugenpruister un doe ganße Hauge Rot sollen tohaupekuomen. Dann loet hoe Paulus herunner bringen un for den Jiuden upstellen.

23, 1-10
Paulus kaik den Haugen Rot faste an un sia: Loewe Broör, ik häwwe bet fandage ümmer met geoem Gewieden Gott doent. Doe Haugepruister Ananias befeol den, doe ümme en stönnen, soe sollen en upt Miul slon. Do sia Paulus: Gott sall dui strafen, diu iawerwiddelte Wand! Diu siss do un wullt mui no dem Gesedde richten un löss mui giegen dat Gesett slon. Doe ümme en stönnen, sian: Schülls diu Gott suinen Haugenpruister iut? Paulus sia: Loewe Broör, ik häwwe nich wusst, dat hoe doe Haugepruister est. Do[e] stoet schriewen: Diu sass dem Iawersten fan duinem Folke nich floöken. Wuil Paulus wusse, dat doe Hauge Rot iut Saddußäern un Pharisäern bestonn, roep hoe: Loewe Broör, ik sen Pharisäer un muine Aulen wören auk Pharisäer. Ik sto huir for Gericht, wuil ik huape, dat doe Dauen wir upston weret. Os hoe düt sia, kriegen doe Pharisäer un Saddußäer Struit unner sik un weor dat ganße Folk unoens. Doe Saddußäer soegget, et gaiwe ninn Upston no dem Daue, auk ninne Engel un Goester; doe Pharisäer laiwet an boede. Et gaff oen graut Geschroegg. Do stönnen doe Schriftgelerden unner den Pharisäern up un sian: Wui fuint niks Laiges un düösem Manne. Wenn owwer oen Engel odder oen Goest met em kuürt hät, wat süö wui doteo soeggen? Os doe Struit no teonamm, weor doe Iawerst besuarget, soe können Paulus in Stücke ruiden; hoe loet Saldoden herankuomen un Paulus tüsken den Jiuden weghalen un int Lager bringen.

23, 11-15
Doe Nacht dorup stonn doe Her bui Paulus un sia: Sui getraust! Sau os diu in Jerusalem for mui tuüget häs, sau sass diu auk in Reom for mui tuügen. Den annern Dagg kaimen doe Jiuden tohaupe un naimen sik faste for, soe wollen nich oer iaden un drinken, bet soe Paulus ümmebrocht hedden. Dat wören moer os förtig Mann, doe dat unner sik afmaken. Doe gengen no den Haugenpruistern un Ellsten un sian: Wui häwwet unner us afmaket, wui witt nich oer wat iaden, bet wui Paulus dautmaket häwwet. Dorümme woent jiu met dem Haugen Rot an den Iawersten, hoe solle jiu den Paulus no oenmol herunner schicken, os wenn jui suine Sake no genauer unnersoöken wollen. Dann were wui uppassen un en uppe Suit bringen, no oer os hoe huirhen kümmet.

23, 16-22
Dat haur doe Suone fan Paulus suinem Süster; doe geng int Lager un fertelle dat Paulus. Do roep Paulus oenen fan den Hauptluüen un sia: Bringe düösen jungen Mann no dem Iawersten! Hoe hät em wat Wichtiges teo soeggen. Doe namm en un brochte en no dem Iawersten un sia: Doe Gefangene Paulus loet mui reopen un bidde, düösen jungen Mann no dui teo bringen. Doe hedde dui wat Wichtiges teo soeggen. Doe Iawerst namm den jungen Mann anne Hand un geng met em uppe Suit un froge: Wat häs diu mui teo soeggen? Hoe sia: Doe Jiuden send oenig weoren, soe witt dui bidden, Paulus muaren for den Haugen Rot bringen teo loden, os wenn soe en no oenmol hairen wollen. Truwwe nen owwer nich! Iawer förtig Mann witt em upliuren. Soe häwwet unner sik afmaket, soe witt nich oer iaden un drinken, bet soe Paulus ümmebrocht häwwet. Soe stot parot un toöwet dorup, dat diu teoseggs un en bringen löss. Doe Iawerst loet den jungen Mann gon un sia em: Soegg do nich oenem wat fan, dat diu mui dat mellt häs.

23, 23-30
Dann loet hoe twoe Hauptluüe kuomen un befeol nen: Hault fanomde ümme niegen Iur Saldoden teo oenem Gange no Cäsarea parot, siewensig teo Piare un twoehunnert teo Feode! Soe sollen auk Lasttire for Paulus saddeln un en sieker no dem Landfuaget Felix bringen. Dann schraif hoe oenen Broef; do stonn inne: Klaudius Lysias wünsket dem loewen Landfuaget Felix Froöde. Düösen Mann hedden doe Jiuden gefangen nuamen un wollen en ümmebringen. Do kamm ik met muinen Saldoden un namm en iut iaren Hännen, wuil ik gewar weor, dat hoe oen roömsken Bürger est. Os ik wieden woll, wat soe giegen en hedden, loet ik en for iaren Rot bringen. Do faun ik, dat et sik ümme Struit hannelt, doe iar Gesett angoet, owwer nich ümme Klagen, doe Daut un Gefängnis ferdoent. Os ik fernamm, dat doe Jiuden em upliuren, schicke ik en no dui. Den Jiuden häwwe ik seggt, soe sollen iare Klage bui dui forbringen.

23, 31-35
Doe Saldoden halen Paulus, os nen dat befualen was, un bröchten en inner Nacht no Antipatris. Den annern Muaren kaimen soe wir int Lager truügge un loeden doe teo Piare met em wuidertoen. Os doe in Cäsarea ankaimen, gaiwen soe dem Landfuaget den Broef un stellen em auk Paulus for. Doe Landfuaget lass den Broef un froge Paulus, iut weckem Lanne hoe wöre. Os hoe haur, dat hoe iut Zilizien was, sie hoe: Ik will dui anhairen, wenn duine Ankliager kuomet. Dann befeol hoe, soe sollen Paulus in Herodes suiner Buorg ferwaren.

24, 1-9
No fuif Dagen kamm doe Haugepruister Ananias met Ellsten iut dem Haugen Rode un dem Anwalt Tertullus no Cäsarea un woll doe Anklage giegen Paulus forbringen. Os Paulus halt weor, feng Tertullus an, en teo ferklagen un sia: Dat wui duür duine Moögge in Fruiden sieker liewet un dem Folke duür duine Wuishoet olltuit un ollerwiagen holpen werd, dat bekenne wui uprichtig un dankbor, diu graude un werde Felix. Ik will dui owwer nich lange uphaulen un bidde dui, sui sau geot un haire us oenen Augenblick an. Wui häwwet fiunen: Düöse Mann huir est oene Pest. Hoe stiftet ollerwiagen inner Welt Upreor bui den Jiuden an un est oen Lerer bui den Nazaroener. Hoe fersochte auk, den Tempel teo entwuiggen; do häww wui en griepen. Wenn diu en iutfröggs, dann kanns diu iut suinem oegen Munne hairen, worümme wui en ferklaget. Doe Jiuden stimmen auk teo un sian, dat wöre sau.

24, 10-21
Do kraig Paulus oenen Wink fan dem Landfuaget un antweorde: Ik woet, dat diu oll fiele Jore Richter iawer düt Folk bis; dorümme häwwe ik geoen Meot un will dui muine Sake klor maken. Diu kanns dui iawertuügen, dat et nich länger os twialf Dage hiar est, dat ik no Jerusalem kamm un dor anbian woll. Et est nich wor, dat soe mui innen Tempel met annern kuüren soen häwwet un dat ik Upreor innen Folke anstiftet häwwe. Soe küönt dui nich bewuisen, wat soe giegen mui soegget. Blaut dat giewe ik teo, dat ik dem Gott fan muinen Aulen no der Lere doene, doe soe Sektenlere hoedet. Ik sto owwer faste innen Glauwen an olls, wat innen Gesedde un in den Prophoeden stoet. Ik häwwe datsülwe Fertruwwen un Huapen up Gott os soe, dat doe Gerechten un Ungerechten fannen Daue upston weret. Dorümme giewe ik mui Moögge, dat ik for Gott un Minsken olltuit oen geot Gewieden häwwe. No fielen Joren sen ik niu truüggekuomen, wuil ik Gawen for muin Folk hadde un offern woll. Ik hadde wat luawet un offere innen Tempel one Upsoen un Lärm. Do sögen mui oenige Jiuden iut Asien. Doe hedden doch huirhen kuomen un mui ferklagen sollen, wenn soe giegen mui wat forbringen küönt. Odder lott düöse, doe huir stot, sümst soeggen, of soe oen Unrecht an mui fiunen häwwet, os ik for dem Haugen Rode stonn. Et kann sik fillichte ümme dat oene Weort hanneln, dat ik in der Fersammlung seggt häwwe: Ik sto huir fandage for Gericht, wuil ik huape, dat doe Dauen wir upstot.

24, 22-27
Os Felix dat haur, schauf hoe doe Sake up. Hoe wusse genau, wat et met der Lere up sik hadde, un sia: Wenn doe Iawerst Lysias kümmet, will ik doe Sake unnersoöken. Dem Hauptmanne befeol hoe, hoe solle Paulus in Haft behaulen, en owwer nich buinen loden, un suine Frünne nich hinnern, em teo doenen. No oenigen Dagen kamm Felix met suiner Fruwwen Drusilla; doe was juütsk. Hoe loet Paulus reopen un haur en iawer den Glauwen an Jesus Christus an. Os Paulus fan Gerechtigkoet, Kuüskhoet un dem lesten Gerichte kuüre, kraig Felix grauden Schrecken un sia: Dütmol go män hen! Wenn ik ens moer Tuit häwwe, will ik dui reopen loden. Hoe huape, Paulus solle em Geld anboen, ümme wir lössteokuomen. Dorümme loet hoe en faken reopen un unnerhoel sik met em. Os twoe Jore ümme wören, kraig Felix den Portius Festus os Nofolger. Felix woll den Jiuden no oenen Gefallen deon un loet Paulus met Kuin buinen.

25, 1-5
Os Festus in Judäa ankamm, hoel hoe sik droe Dage in Cäsarea up un geng dann wuider no Jerusalem. For doe Haugenpruister un doe forniemen Jiuden was dat oene Geliagenhoet, iare Klagen giegen Paulus anteobringen. Soe bidden Festus, hoe solle Paulus wir no Jerusalem schicken; soe hedden for, soe wollen en unnerwiagens ümmebringen loden. Festus antweorde, Paulus könne in Cäsarea bluiwen; hoe mösse do in korder Tuit wir hen. Dann küönt wecke fan jiu, sau sia hoe, metgon un den Mann ferklagen, wenn hoe wat Laiges don hät.

25, 6-12
Os hoe acht bet toeggen Dage in Jerusalem wiesen was, roese hoe wir af no Cäsarea. Den annern Dagg sedde hoe sik uppen Richtersteol un loet Paulus halen. Os hoe herinkamm, gengen doe Jiuden, doe fan Jerusalem kuomen wören, rund ümme en ston un bröchten fiele Klagen giegen en for, doe soe owwer nich bewuisen können. Paulus wuire sik un sia: Ik häwwe niks Laiges don un häwwe mui auk nich giegen den Jiuden iar Gesett, giegen den Tempel un giegen den Kaiser wat teo Schullen kuomen loden. Festus woll den Jiuden günstig suin un froge Paulus: Wullt diu no Jerusalem gon un dui dor iawer düöse Dinge for mui richten loden? Paulus sia: Ik haire for dem Kaiser suinen Richtersteol; do kann ik muin Urdoel ferlangen. Den Jiuden häwwe ik niks teo Laie don; dat suüs diu sümst in. Wenn ik schüllig sen un wat don häwwe, dat den Daud ferdoent, dann wuire ik mui nich teo stiarwen. Wenn dat owwer nich wor est, worümme soe mui ferklaget, dann draff nich oene den Jiuden den Gefallen deon un mui iutliewern. Do hoel Festus oenen Rot af un antweorde: Diu häs dui up den Kaiser ferloden, diu sass auk no dem Kaiser hen.

25, 13-22
Oen par Dage nohiar kamm doe Küönik Agrippa met suinem Süster Bernike no Cäsarea un woll Festus begruüßen. Os hoe sik dor oene Tuit lang uphoel, fertelle Festus dem Küönike doe Sake met Paulus un sia: Do est oen Mann, den hät Felix huir in Haft sidden loden. Os ik in Jerusalem was, bröchten doe Haugenpruister un doe Ellsten fan den Jiuden Klagen giegen en for un ferlangen, hoe solle ferurdoelt weren. Ik antweorde: Et wöre bui den Roömern nich Sidde, oenen Minsken teo bestrafen, one dat hoe dem, doe en anklaget, giegeniawer stellt werd, un Geliagenhoet hät, sik giegen doe Anklage teo wuiren. Os soe dann huirhen kaimen, sedde ik mui den annern Dagg uppen Richtersteol un loet den Mann halen. Soe traiden up, bröchten owwer gar ninne Laighoeden giegen en for, os ik fermott hadde. Soe strieden sik blaut met em iawer iaren Glauwen un iawer oenen Jesus, doe stuorwen est un fan dem Paulus sia, dat hoe liewe. Wuil ik doe Sake nich ferstonn, froge ik Paulus, of hoe no Jeruslaem gon un dor in der Sake iawer sik richten loden wolle. Owwer hoe sia, hoe wolle dat loewer up dem Kaiser suin Urdoel ankuomen loden. Do häwwe ik befualen, en sau lange in Haft teo ferwaren, bet ik en no dem Kaiser schicken kann. Agrippa sia teo Festus: Ik möchte den Mann auk gern hairen. Festus antweorde: Muaren sass diu en hairen.

25, 23-27
Den annern Dagg kaimen Agrippa un Bernike met graudem Upwanne an un gengen met dem Iawersten fan den Saldoden un den Forniemsten iut der Statt in den Gerichtssal. Festus loet Paulus bringen un sia: Küönik Agrippa un jui olle, doe huir send! Huir soe jui oenen Mann, den olle Jiuden in Jerusalem un huir bui mui anklaget häwwet, un iawer den soe schroeggen, hoe dröffe nich länger mer liewen. Ik häwwe owwer niks an em fiunen, dat den Daud ferdoent. Hoe sümst hät sik up den Kaiser bereopen. Dorümme häww ik befualen, dat hoe no Reom schicket weren sall. Ik woet owwer nich, wat ik dem Kaiser iawer en schruiwen kann; dorümme häww ik en halen un for jiu bringen loden, besonners for dui, Küönik Agrippa, dat hoe fernuamen werd, un ik dann woet, wat ik teo schruiwen häwwe. Et goet doch nich, dat ik oenen Gefangenen henschicke un nich angiewe, wat giegen en forliggt.

26, 1-11
Agrippa sia teo Paulus: Et est dui fergünnt, dui teo wuiren. Do strecke Paulus doe Hand iut un feng an: Küönik Agrippa! Ik fröwwe mui, dat ik mui fandage for dui giegen den Jiuden iare Anklage wuiren draff. Diu kenns iare Sidden un iare Sekten. Ik bidde dui, hair mui gedüllig an un lott mui in Riue iutkuüren. Iawer muin Liewen, wo dat fan Kuind an in muinem Folke un in Jeruslaem wiesen est, wiedet olle Jiuden Beschoed. Soe kennt mui fan froör hiar un wiedet, wenn soe uprichtig doe Worhoet soeggen witt, dat ik strenge in iusem Glauwen os Pharisäer liewet häwwe. Niu sto ik huir for Gericht un were anklaget, wuil ik up dat Ferspriaken huape, dat Gott iusen Aulen giewen hät. Düt huapet jo olle twialf Stämme in iusem Folke un dorümme doent soe Gott sau uiwerg Dagg un Nacht. Un doch, Küönik Agrippa, klaget mui doe Jiuden an, wuil ik düt huape. Worümme laiwe jui dat nich; dat Gott Daue upwecken kann? Ik moene froör sümst, ik mösse giegen Jesus fan Nazareth uptrian. Dat häwwe ik auk in Jerusalem don. Ik häwwe dor Fullmacht fan den Haugenpruistern hat, dat ik doe Jünger fan Jesus gefangen niemen konn, un häwwe dofor stimmet, dat soe henrichtet woören. In ollen Scheolen häww ik soe puiniget un soe twungen, iawer Jesus suinen Namen teo lästern. Ik was for Wiut wonsinnig dorup un häwwe soe bet in früömde Stia ferfolget.

26, 12-23
Auk no Damaskus roese ik met Fullmacht un Geothoeden fan den Haugenpruistern. Do sog ik, Küönik Agrippa, unnerwiagens midden annen Dage oen Lecht fannen Hiemel hiar, dat was heller os doe Sunne un strole rund ümme mui un ümme olle, doe bui mui wören. Wui fellen olle uppe Ern un ik haur oene Stimme, doe sia up Hebroesk teo mui: Saul! Worümme ferfolges diu mui? Et werd dui swor weren, dui giegen den Priekel teo wuiren. Ik sia: Her, wer bis diu? Hoe sia: Ik sen Jesus fan Nazareth, den diu ferfolges. Niu sto up un stell dui uppe Foöde! Ik sen kuomen, dat diu muin Jünger un muin Tuüge fan ollen suin sass, wat diu soen häs un wat ik dui no soen loden will. Ik will dui for dem Folke Israel bewaren un auk for den Hoeden, wo ik dui henschicke; diu sass den doe Augen upmaken, dat soe sik fannen Duüstern no dem Lechte woent, un fan Sotans Gewalt no Gott, dat nen doe Sünne<n> fergiewen weret un soe met den tohaupe iarwet, doe duür den Glauwen an mui hoeliget weret. Dorümme, Küönik Agrippa, häwwe ik der Stimme fannen Hiemel lofft, un häwwe erst den Luüen in Damaskus un Jerusalem un dann in ganß Judäa un auk den Hoeden ferkünniget, dat soe den Sinn ännern un sik an Gott woenen un Wiarke deon müöt, doe bewuiset, dat soe sik ännert. Dorümme häwwet mui doe Jiuden innen Tempel griepen un fersocht, mui ümmeteobringen. Owwer Gott hät mui buiston un ik liewe fandage no un tuüge for Lütken un Grauden un soegge niks anners, os wat no den Woörn fan den Prophoeden un fan Moses schoen moss, dat Christus luin moss un dat hoe os doe erste fan den Dauen upston soll un dat hoe dem Folke Israel un auk den Hoeden oen Lecht ferkünnigen werd.

26, 24-29
Os hoe sik sau wuire, roep Festus ganß helle: Paulus, diu bis fan Sinnen! Doe graude Kunst goet met dui duür. Hoe sia: Landfuaget Festus, ik sen nich fan Sinnen; olls, wat ik soegge, est wor un fernünftig. Doe Küönik Agrippa woet dat; dorümme häww ik mui sau met Froöden an en wennt. Ik laiwe nich, dat em do wat fan unbekannt bliewen est. Dat est jo nich ferbuargen schoen. Küönik Agrippa! Löffs diu den Prophoeden? Ik woet, diu doös dat. Agrippa sia teo Paulus: Do failt nich fiel mer anne, dann iawertuüges diu mui, dat ik auk Christ were. Paulus antweorde: Magg do no fiel odder woenig anne failen, ik woll, Gott gaiwe doch, dat diu un olle, doe mui huir hairt, sau wören os ik sen, blaut düöse Kuin wünske ik nen nich.

26, 30-32
Os hoe dat sia, stönnen soe olle up: Doe Küönik, doe Landfuaget, Bernike un doe annern olle. Soe gengen uppe Suit, iawerloögen sik dat un sian: Düöse Mann hät niks don, wat Daud un Gefängnis ferdoent. Agrippa sia teo Festus: Düöse Mann hedde lösskuomen konnt, wenn hoe sik nich up den Kaiser bereopen hedde.

27, 1-12
Os dat besluaden was, dat wui no Italien foören sollen, weor Paulus met no annern Gefangenen dem Hauptmanne Julius iawergiewen, oenem fan den Kaisersaldoden. Wui kaimen up oen Schepp iut Adramyttium, dat no Asien foören soll[.] un förden af. Aristarchus iut Thessalonich in Mazedonien was bui us. Den annern Dagg kaim wui in Sidon an. Julius, doe Paulus geot behannele, gaff em Ferlaif, suine Frünne teo besoöken un sik bui den teo ferhalen. Fan dor genge wui wir uppe Soe un foörden an Cypern forbui, wuil us doe Wuind inne Moöde kamm. Dann förde wui iawer doe Soe an Zilizien un Pamphylien forbui no Myra in Lykien. Do faun doe Hauptmann oen Schepp iut Alexandrien, dat no Italien forde, un loet us dorup gon. Wui förden langsam un briuken fiele Dage, bet wui in doe Naichte fan Knidus kaimen, wuil us doe Wuind hinnere. Dorümme förde wui an Kreta forbui no Salmone. Wui kaimen donne anner Küste forbui un droöpen oene Bucht, doe Geoe Feort hoede, donne bui der Statt Lasea. Iuse Roese diure oll lange un was oll geförlik. Doe graude Fastdagg was oll forbui. Dorümme sia Paulus: Loewe Luüe, ik soee, doe Roese kann met fiel Hinner un grauden Schaden for doe Fracht un dat Schepp un auk for iuse Liewen aflaupen. Owwer doe Hauptmann loffe dem Stuürmann un den Scheppern moer os dem, wat Paulus sia. Wuil doe Hafen nich geot lagg, dat soe do den Winter iawer bluiwen können, bestönnen doe moesten dorup, wuider teo foören un teo fersoöken, of soe no Phönix kuomen un dor iawerwintern können. Dat est oen Hafen anner Küste fan Kreta, den doe Wuind fan Nordwest un Suüdwest nich packen kann.

27, 13-17
Wuil doe Wuind sachte iut Suüden woegge, moenen soe, dat iar Plon glücken könne. Soe lichten doe Anker un förden dichte anner Küste fan Kreta wuider. Owwer dat diure nich lange, do kamm doe Wuind stark iut Nordosten un rait dat Schepp fan Kreta af. Et konn sik nich giegen den Wuind haulen. Wui mössen et upgiewen un us druiwen loden. Wui kaimen an oene lütke Insel Klauda. Dor glücke et met Moögge un Naut, dat soe den Kan upt Sch[u]<e>pp tüögen. Os wui den buawen hedden, fersöchte wui, Stricke ümme dat Schepp teo buinen. Wui wören besuarget, dat wui up doe Sandbänke inner Syrte fellen, un halen dat Soegel dal un loeden us fan dem Wuine druiwen.

27, 18-26
Os doe Stuorm no teonamm, smieden soe den annern Dagg doe Fracht int Wader. Den drüdden Dagg smieden soe met oegen Hännen auk dat Geschuir int Wader. Dage lang was ninne Sunne un ninn Stern teo soen. Dat Unwiar was sau heftig, dat wui nich mer up Rettung huapen können. Os doe Luüe up dem Scheppe Dage lang niks mer gieden hedden, tratt Paulus for un sia: Loewe Männer, jui hedden up mui hairen un nich fan Kreta affoören sollen. Dann wöre düöse Gefor un düöse Schaden nich forkuomen. Niu ermuntere ik jiu, suid unbesuarget! Nich oene fan us sall ümmekuomen, blaut dat Schepp est ferluaren. Fergangen Nacht est doe Bua fan dem Gott, dem ik teohaire un dem ik doene, bui mui wiesen un hät seggt: Ferschrecke dui nich, Paulus, diu sass for den Kaiser stellt weren. Gott hät dui dat Liewen fan ollen schenket, doe uppen Scheppe send. Dorümme häwwet geoen Meot! Ik ferlode mui up Gott. Dat werd sau kuomen, os hoe mui seggt hät. Wui müöt owwer bui oener Insel uplaupen.

27, 27-32
Do kamm doe foertoeggede Nacht, suit wui in der Adriasoe herümme driewen. Midden inner Nacht fermeoen doe Schepper, dat Land inner Naichte wöre. Soe smieden dat Bluigg int Wader un fuünen twintig Fam doepe. Oen Ennken wuider loeden soe dat Bluigg wir falen un fuünen fifftoeggen Fam doepe. Soe wören bange, dat wui up Klippen staiden können, un smieden achter fannen Scheppe foer Anker int Wader un wünsken, dat et Dagg woöre. Doe Schepper fersöchten, dat Schepp innen Stieke teo loden. Soe loeden den Kan dal un sian, soe wollen fuür den Anker falen loden. Do sia Paulus teo dem Hauptmann un den Saldoden: Wenn doe nich uppen Scheppe bluiwet, dann küön jui nich reddet weren. Do höwwen doe Saldoden doe Stricke af un loeden den Kan int Wader falen.

27, 33-38
Os et Dagg weor, kuüre Paulus ollen teo, soe sollen doch wat iaden, un sia: Düt est oll doe foertoeggede Dagg, dat jui met Angest toöwet un nich recht wat gieden häwwet. Dorümme ro ik jiu, wat teo genoeden. Jui müöt jiu stiarken, wenn jui reddet weren witt. Nich oenem fan jiu sall oen Hor fannen Koppe falen. Os hoe dat seggt hadde, namm hoe Braut un danke Gott for ollen, doe uppen Scheppe wören. Dann breok hoe wat dofan af un feng an teo iaden. Do kriegen soe olle Meot un aiden auk. Do wören twoehunnert sess un siewensig Mann uppen Scheppe. Os soe satt gieden hedden, smieden soe dat Kaurn inne Soe; soe wollen dat Schepp lichter maken.

27, 39-44
Os et Dagg was, wüssen soe nich, wat dat for oen Land was. Soe sögen owwer oene Bucht un oen flack Oöwer un beslüöden, dat Schepp dohen druiwen teo loden. Soe höwwen doe Anker af un loeden soe innen Wader dalsinken. Dann maken soe doe Stricke löss, wo doe boeden Stuür medde fastebiunen wören, sedden dat Laken no dem Wuine un stuüren up dat Oöwer teo. Do kaimen soe up oene Sandbank, doe an boeden Suin doep Wader hadde un loepen met dem Scheppe faste. Fuür loep dat Schepp up un blaif faste sidden un achter weor et fan den Wellen twoeggbruaken. Doe Saldoden iawerloögen un wollen doe Gefangenen ümmebringen, dat soe nich ant Land swemmen un weglaupen können. Doe Hauptmann woll Paulus redden un loet dat nich teo. Dann befeol hoe, dat olle, doe swemmen können, toerst int Wader springen un sik ant Land redden sollen. Doe annern sollen up Briarn un Stücken fan dem Scheppe folgen. Sau glücke et ollen, dat soe sik ant Land redden.

28, 1-6
Os wui reddet wören, woören wui gewar, dat doe Insel Malta hoede. Doe Luüe wören fründlik giegen us; soe bödden oen graut Fuür un suargen for olle. Et riange un was kault. Paulus rake Twicker tohaupe un leog soe upt Fuür. Do kraup oene Slange for Hidde heriut un wickele sik ümme suine Hand. Os doe Luüe dat Tir an suiner Hand hangen sögen, sian soe unner sik: Düöse est sieker oen Mörder, den doe gerechte Strafe no dreppet, wenn hoe auk iut der Soe reddet est. Hoe slenkere dat Tir in Fuür un blaif gesund. Doe Luüe moenen, hoe woöre answellen un daude ümmefalen, un töffen lange dorup. Os soe owwer sögen, dat em niks iawerkamm, ännere sik iare Moenung un soe sian, hoe wöre oen Gott.

28, 7-10
In der Giegend hadde doe Iawerst Publius graude Grundstücke. Doe namm us fründlik up un behoel us droe Dage. Dem Publius suin Fadder lagg krank un hadde Foewer un Duürfall. Do geng Paulus hen un bia for en, leog em doe Hänne up un make en gesund. Os dat bekannt weor, kaimen olle heran, doe upper Insel krank wören, un loeden sik gesund maken. Soe eren us up olle Wuise. Os wui afförden, bröchten soe us olls, wat wui naidig hedden.

28, 11-16
Wui bliewen droe Monade up der Insel. Dann förde wui met oenem Scheppe wuider, dat dor iawerwintert hadde. Dat was iut Alexandrien un hadde doe Twillinge os Aftoeken. Wui hoelen in Syrakus an un bliewen dor droe Dage. Dann förde wui innen Buagen ümme doe Küste un kaimen no Rhegium. Den annern Dagg kamm doe Wuind iut Suüden un draif us den twoeden Dagg oll no Puteoli. Do fuüne wui Broör, doe lan us in, wui sollen do siewen Dage bluiwen. Dann roese wui wuider no Reom. Fan dor kaimen us doe Broör oll inne Moöde, wecke bet no dem Markte in Appius un wecke bet no den droe Schenken. Os Paulus dat sog, danke hoe Gott un gewann Meot. Os wui in Reom ankaimen, gaff doe Hauptmann doe Gefagenen an doe Wachche af. Paulus kraig Ferlaif un konn wuonen, wo hoe woll; blaut oen Saldot mosse bui em bluiwen.

28, 17-22
Droe Dage läder loet Paulus doe Iawersten fan den Jiuden in Reom inlan. Os soe kaimen, sia hoe: Ik häwwe niks giegen iuse Folk un giegen doe Sidden fan iusen Aulen don, owwer in Jerusalem häwwet soe mui doch gefangen nuamen un den Roömern iutliewert. Doe häwwet mui fernuamen un wollen mui lössloden, wuil soe ninne Schuld an mui fuünen, doe den Daud ferdoent hät. Os dann doe Jiuden wuirsproöken, was ik twungen, mui an den Kaiser teo woenen. Ik will mui blaut wuiren, owwer nich iawer muin Folk klagen. Dat send doe Grünne, worümme ik jiu soen un met jiu kuüren woll. Ik driage düöse Kuin, wuil ik met Israel huape. Soe antweorden: Wui häwwet ninne Broewe iawer dui iut Judäa kriegen un do est auk nich oene fan iusen Broörn huirhen kuomen un hät us wat fan dui fertellt un wat Laiges seggt. Wui witt owwer gern hairen, wat diu denkes. Fan der Sekte, wo diu teohairs, est us bekannt, dat iar ollerwiagen wuirspruaken werd.

28, 23-29
Soe woören oenig, an oenem annern Dage wuirteokuomen un hoelen auk Weort. Do leog hoe nen doe Schrift iut. Hoe tuüge fan Gott suinem Ruike un fersochte, iut Moses suinem Gesedde un iut den Prophoeden soe fan Jesus teo iawertuügen. Dat diure fan muarens freo bet owends lade. Oenige loeden sik duür suine Woöre gewinnen, doe annern löffen em nich. Soe können unner sik nich oenig weren un gengen weg, os Paulus dat Weort sia: Ganß richtig hät doe Hoelige Goest duür den Prophoeden Jesajas teo jiuen Aulen seggt: Go hen no düösem Folke un soegg em: Hairen süö jui un nich ferston, soen un nich kennen. Düösem Folke suin Hadde hät ninn Gefoöl mer. Iare Auren hairt swor un iare Augen send teodrücket. Soe küönt nich soen met iaren Augen un nich hairen met iaren Auren un nich ferston met iarem Hadden un nich ümmekeren, dat ik soe hoele. Dorümme süö jui niu wieden: Dat Hoel est den Hoeden fan Gott schicket, un soe weret et hairen.

28, 30-31
Paulus blaif twoe Jore in der Wuonung, doe hoe sümst betale, un namm olle up, doe en besoöken wollen. Hoe priege fan Gott suinem Ruike un lere fan dem Heren Jesus met Froöden one Hinner.

Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart des Ravensberger Landes übersetzt von Heinrich Stolte
und herausgegeben von Olaf Bordasch
ist lizenziert unter einer Creative Commons Namensnennung 4.0 International Lizenz.