Däi verluorne Suon

(Rietberger Mundart)

In Mastholte odder do harüm waß mol änn Bouer, däi harr än Jungen, un däi Junge tummelde dän ganßen Dag herümme, sou dat nicks van äm wurde. Un do krêig häi't innen Kopp un säg tou sêinen Vader, häi wuoll sich wuoll bêi de Soldoten anniämen loten. "Dou un Soldote," sägg däi Olle, "menst dou denn, ächter däi Trummel können säi söcke Foulwämse brouken?" Owwer bêi dem Jungen konn dat olle nich hölpen, häi wurde dän Gedanken nich wier loß. Äines Dages was häi nom Schouster mit ollen Stiäweren, do bedach häi sick nich länger märr, lait dat Liär in de Ecke stohn, schnait sick en öndlicken Knüppel out den Hagen un maik sick out däm Stoube.

"Söüste wull," seg de Vatter, ors häi't horrde, "dat häwwe ick méi glêik dacht; nou sallt mêi auk nich wünnern, wenn häi ümme Téit nakelt un blaut wêir noh House kümmet."

Däi Junge wurde richtig Soldot. Do gaff ät Krêig, un häi moßte mit. Von dän Offsieren wuren vielle daudschuotten, do gaff häi sick an't Kummandêiren, un ätt dourde nich lange, do wurde häi Oberst. Ors nou wêier Frieden waß do wuhnde däi Oberst in 'nem schönen House, unn grade giegenüöwer wuohnde däi Küönigsdochter. Däi kraig än goud Auge up düössen Obersten un wurde ganß verleiwet in ömme. Äinmol waß än graut Fäst in däi Stadt, un däi Oberst waß henngohn un däi Küöningdochter auk. Bolle kam séi upp än tou un frogte änne, off säi nich auk mol tou haupe danßen sollen. Häi wurde äis ganß verliägen, männ datt gaff sick, ors säi änne aist än paar mol hatt hadde.

Jä, un wat nou widder? Säi wurden Mann un Frugge. At waß de räine Glücksiäligkäit. Ors säi nou son Johr verheirotet würen, do fell ät däi Fruggen mol inn, än no sêiner Verwandtschopp tou frogen, un säi wuollen doch mol in sêine Heimat reisen. Dämm Manne kamm datt ganß twiärß. Endlich sägg hai doch ja. Ower hai mößte äist drêi Wiäken vörrout räisen, un wennt dann Têit wür, denn wuoll häi schrêiwen. Däi Oberst stack sick de Tasken vull Geld un Mêik sick uppen Patt. Late am Obend, un von käinen Mensken kennt, kamm häi in sêinen Heimatsoure an un quatierde sick in dem Gasthouse in, do sêine Ellern, wie dat bei Bouerslüöen Moude iß, lengest im Berre lägten. Giegen n'Ouhr orr twiälwe bumse wat an de Schlapkammerdüer un en gruowe Stemme raip, hai soll fohrtens loß maken. Am Köüeren konn hai hören, dat dêi Sake nich stimmede, un kurt untschluoten sprank häi in Hiemdschnapp out dämm Fenster. Däi Wärt sölwer mit twêi annern Spitzbouben bräiken de Düer loß un hengen dän Obersten sêine fêine Uniform int Schapp ächter däi ollen Plurren. Dat Geld wurde dellt.

Däi verluorne Suon im blauten Hiemd waß nou doch twungen, no sêinen Ellern tou laupen. Däi Vatter gnäugelde, dat sêine Prophezeiung indruopen waß. Am annern Dage lait häi sêinem Suohn äinen wittlinnenen Kittel maken un däh änne ächter däi Schwêine, wo häi män halwsatt tou iätten kraig.

Däi Schwêinehäier waß bolle wêier in de olle Gewuohnheit, un sêin Härrenliäben kam ämm vör ors än Draum.

Ors däi dräi Wiäken herrüm wieren un däi Frugge käinen Bräif kraig, toffte säi tonaist noch verteggen Dage. Dann brack säi mit grautem Gefolge upp, kamm in datselbe Duorp un namm Wuohnunk bêi iehren Schwaigerellern, ohne sick tou erkennen tou giewen. Däi Oberst waß bêi dänn Schwêinen im Buske. Ors häi nou seine Frugge un däi vürnaimen Löüe wêiersohg, kamm änne de olle Mout trügge. Häi tratt nou ganß anners upp, vertellde sêinen Ellern olles un lait de Däiwe bestrofen.

Däi ollen Löüe moßten noch dän Willen von dat junge Paer iähr Wiärks verkaupen, un olle reiseden vergneugt noh däi Küönikstadt.

Aus: Heimatkunde des Kreises Wiedenbrück / hrsg. vom Kreisheimatbunde Wiedenbrück. - Gütersloh : Flöttmann, 1927. - S. 68 f.

Zurück